انواع دارایی را می توان به صورت زیر دسته بندی کرد:
- دارایی‌های سنتی: سهام، اوراق قرضه و پول نقد.
- دارایی‌های جایگزین: املاک و مستغلات، کالاها، مشتقات، انواع بیمه، سهام خصوصی و البته دارایی های دیجیتال.
به طور کلی، دو نوع اصلی از استراتژی های تخصیص دارایی وجود دارد که هر دو از مفروضات ذکر شده در نظریه پورتفوی مدرن (MPT) استفاده می کنند: تخصیص دارایی استراتژیک و تخصیص دارایی تاکتیکی.
تخصیص دارایی استراتژیک به عنوان رویکردی سنتی در نظر گرفته می شود که بیشتر برای سبک سرمایه گذاری غیرفعال مناسب است. پرتفوی های مبتنی بر این استراتژی تنها در صورتی متوازن می شوند که تخصیص های مورد نظر بر اساس تغییر در افق زمانی سرمایه‌گذار یا برآورد احتمال ریسک (risk profile) تغییر کند.
تخصیص دارایی تاکتیکی برای سبک های سرمایه گذاری فعال تر مناسب تر است. این استراتژی به سرمایه‌گذاران اجازه می دهد تا سبد خود را روی دارایی‌هایی متمرکز کنند که عملکرد بهتری نسبت به بازار دارند. بر اساس این استراتژی، اگر بخشی از دارایی عملکرد بهتری نسبت به بازار داشته باشد، ممکن است برای مدت طولانی به عملکرد خوب خود ادامه دهد. از آنجا که این استراتژی به طور مساوی بر اصول ذکر شده در نظریه پورتفوی مدرن استوار است، درجاتی از تنوع را نیز امکان پذیر می سازد.
لازم به ذکر است که دارایی ها نباید کاملاً ناهمبسته یا دارای همبستگی معکوس باشند تا تنوع‌بخشی اثر سودمندی داشته باشد. در تنوع بخشی، تنها کافی است که دارایی‌ها همبستگی کامل با هم نداشته باشند.
