امضای الکترونیک (electronic signature) چیست؟

با دیجیتالی‌شدن اکثر امور روزمره به تدریج شاهد افزایش کاربرد امضا الکترونیکی هستیم.

 کم‌کم نیازی به استفاده از برگه یا خودکار نیست.

 امضاهای الکترونیکی از لحاظ صرفه‌جویی در زمان از امضاهای کاغذی بهتر هستند. علاوه بر این، نیازی به حضور فیزیکی هر دو طرف قرارداد در یک مکان هم نیست.

به زبان ساده، امضای الکترونیکی یک رشته اطلاعات مضاعف است که به داده‌های اصلی اضافه می‌شود.

این اطلاعات حکم امضا را دارند و هویت فرستنده و اصالت پیام را تأیید می‌کنند.

در ساده‌ترین حالت، حتی نامی که فرستنده در انتهای ایمیل خود اضافه می‌کند، می‌تواند به منزله یک امضای الکترونیکی در نظر گرفته شود.

فرایند تشخیص هویت و احراز هویت از کاربران در این روش از طریق کامپیوتر و به صورت دیجیتال انجام می‌گیرد.

تفاوت امضای الکترونیک و امضای دیجیتال

امضای دیجیتال یک نوع امضای الکترونیکی است که از الگوریتم‌های پیچیده، یک مرجع صدور گواهی دیجیتال (CA) و شرکت‌های تأمین اعتماد (TSP) استفاده می‌کند. به کمک این الگوریتم‌ها و سیستم‌های خدماتی می‌توان احراز هویت امضاکننده را تشخیص داد و اصالت سند ضمیمه را هم تأیید کرد.

تفاوت میان امضای الکترونیک و دیجیتال شاید زیاد به چشم کاربران نیاید. اما این تفاوت برای شرکت‌های مرجع و استفاده‌کننده از این خدمات خیلی مهم و کاربردی است.

اصولاً در تولید امضای دیجیتال از رمزنگاری استفاده می‌شود. به این صورت که یک “هش” (hash) منحصر به فرد برای آن پیام تولید می‌شود. هش به عبارتی شامل اعداد و حروف گفته می‌شود که بر طبق یک الگوی ریاضی خاص شکل می‌گیرد.

عبارت هش دو ویژگی ممتاز دارد:

• اگر اطلاعات ورودی حتی ذره‌ای تغییر کند، اطلاعات خروجی کاملاً تغییر می‌کند.
• به هیچ وجه نمی‌توانید از اطلاعات خروجی به داده‌های ورودی برسید. البته هکرها ممکن است برخی اطلاعات ورودی خاص را کشف کنند. به همین دلیل است که از کاربر خواسته می‌شود که رمز عبور خود را به صورت تلفیقی از حروف، اعداد و علائم انتخاب کند.