کاربرد امضای دیجیتال (Digital Signature) در دنیای بلاکچین

کلیدهای خصوصی از طریق الگوریتم‌های شبکه شکل می‌گیرند. بدین ترتیب نیازی نیست که کاربر نگران اشتراک‌گذاری اطلاعات خود نزد عموم باشد. فقط کاربر می‌تواند این اطلاعات را رؤیت کند.

معایب امضای دیجیتال

حملات و هک‌های زیادی در خصوص امضای دیجیتال انجام می‌شوند. در ادامه به برخی از انواع هک‌های احتمالی خواهیم پرداخت.

حمله “شخص واسطه” (Man-in-the-middle)

در این نوع حمله، هکر خودش را به عنوان یکی از کاربران فرستنده یا گیرنده جا می‌زند. در نتیجه او قادر خواهد بود که پیام‌های فرستنده و گیرنده را بخواند. کافی است او فرستنده را قانع کند که رمز ارز خود را به کلید عمومی خودش واریز کند. حمله موفقیت‌آمیز خواهد بود.

حملات “مالکیت بر کلید” (Key-only) و “شناخت امضا” (Known Signature)

در هر دو حمله، هکر دارای کلید عمومی کاربر است و قادر خواهد بود که بر تأیید پیام‌ها توسط او و حتی نفوذ به حساب کاربری او تأثیر بگذارد. هکر در این حالت به سادگی می‌تواند به امضای دیجیتال کاربر نفوذ کرده و از آن سوءِ استفاده کند.

رمزنگاری نامتقارن (Asymmetric cryptography)

پیش از این در فرایند رمزنگاری متقارن (Symmetric cryptography) فقط از کلیدهای عمومی برای انجام امور دیجیتال استفاده می‌شد. با توجه به دسترسی آسان هکرها به این نوع اطلاعات (همان طور که در بخش معایب امضای دیجیتال گفته شد) تلاش شد تا روشی امن‌تر تدارک دیده شود.

بدین ترتیب، رمزنگاری نامتقارن معرفی شد. در این روش از کلیدهای خصوصی هم استفاده می‌شد. در واقع (همان طور که پیش‌تر گفتیم)، کلید خصوصی عنصر اصلی این نوع رمز نگاری است و کلید عمومی هر کاربر هم به کمک کلید خصوصی او به وجود می‌آید.

برای ارسال اطلاعات نیاز است که امضا کننده از کلید خصوصی خود استفاده کند تا ثابت کند که اطلاعات از سوی صاحب اصلی دارایی در حال انتقال است.

فرستنده برای رمزنگاری هم از کلید عمومی گیرنده استفاده می‌کند تا پیام را به گونه‌ای رمزنگاری کند که قابل قرائت برای گیرنده باشد.

در نهایت، گیرنده از کلید خصوصی خود استفاده می‌کند تا پیام را رمزگشایی کند. با توجه به ارتباط منطقی و ریاضیاتی میان کلید عمومی و کلید خصوصی و استفاده از کلید عمومی گیرنده در ایجاد پیام، گیرنده مطمئناً قادر خواهد بود که پیام را با کلید خصوصی خود رمزگشایی کند و آن را بخواند.