معاملات آپشن یا اختیار معامله چیست و چه کاربردی در فارکس و بورس دارد؟

معاملات آپشن به زبان ساده چیست؟ قراردادهای اختیار معامله چه کاربردهایی دارند؟ انواع Option Trading کدام است؟ نمادهای اختیار معامله خرید و فروش در بورس کدامند؟

اگر به دنبال گزینه‌هایی فراتر از سرمایه گذاری در سهام، صندوق‌های مشترک یا اوراق بدهی در سبد سهام خود هستید، معاملات آپشن یا همان اختیار معامله (Option Trading) می‌تواند انتخاب مناسبی باشد. این نوع معاملات گزینه‌های متنوعی را در اختیار سرمایه‌گذاران قرار می‌دهند؛ با این حال، سرمایه گذاری در چنین معاملاتی ریسک بالایی دارد اما در عین حال هم می‌تواند بسیار سودآور باشد.

امکان دارد شنیده باشید که شروع سرمایه گذاری با این معاملات کار دشواریست یا تنها برای سرمایه‌گذاران حرفه‌ای مناسب است. اما حقیقت این است که معامله آپشن نوعی سرمایه‌گذاری محسوب می‌شود که تقریبا هر سرمایه‌گذاری با گذراندن دوره آموزش فارکس و به دست آوردن دانش مناسب می‌تواند وارد آن شود.

معاملات آپشن به زبان ساده چیست؟

معاملات آپشن Option Trading که به آن‌ها اختیار معامله نیز گفته می‌شود، نوعی قرارداد در بازارهای مالی است که به خریدار حق می‌دهد (اما او را ملزم نمی‌کند) که یک دارایی معین مانند سهام را در تاریخی مشخص یا قبل از آن، با قیمتی تعیین شده خریداری کند یا بفروشد. به عبارتی دیگر، معامله آپشن قراردادی است که به دارایی اصلی دیگری مانند سهام یا اوراق بهادار وابسته است.

قراردادهای اختیار معامله برای یک دوره زمانی مشخص، که ممکن است به اندازه یک روز یا چند ماه باشد، مناسب هستند. در زمان خرید یک اختیار معامله، حق داریم که دارایی پایه را معامله کنیم، اما موظف به انجام آن نیستیم. این نوع معاملات در بازارهای سازمان‌یافته (مانند بورس‌ها) و بازارهای خارج از بورس (OTC) انجام می‌شوند و می‌توانند شامل دارایی‌های مختلفی از جمله سهام، کالاها، ارزها و شاخص‌ها باشند.

معامله‌گران باید با مفاهیم پایه، ریسک‌ها و فرصت‌های مرتبط با معاملات آپشن آشنا باشند تا بتوانند تصمیمات آگاهانه‌ای در این بازارها بگیرند. به طور کلی این قراردادها شامل دو نوع اصلی آپشن خرید (Call Option) و آپشن فروش (Put Option) هستند که در ادامه مقاله هر کدام را به طور کامل توضیح خواهیم داد.

تاریخچه معاملات آپشن option trading

معاملات آپشن یکی از قدیمی‌ترین شکل‌های معاملات مالی است که ریشه‌های آن به دوران باستان بازمی‌گردد. استفاده از قراردادهای شبیه به آپشن‌ها در یونان باستان برای معاملات کالایی مانند زیتون وجود داشته است. اما، تاریخچه مدرن این معاملات به دوران توسعه بازارهای سهام در قرن 17 و 18 میلادی در اروپا برمی‌گردد.

درواقع، عقیده بر این است که قرارداد اختیار معامله از قرن‌ها پیش در یونان باستان رواج داشته و حتی بنابر شواهد تاریخی، اولین کسی که از این معاملات استفاده کرده، تالس، فیلسوف یونانی بود. در این دوران، بازرگانان و سرمایه گذاران اروپایی برای محافظت از سرمایه‌های خود در برابر نوسانات قیمت‌ها، استفاده از قراردادهای آپشن را آغاز کردند. این معاملات ابتدا به صورت غیررسمی و دستی انجام می‌شد و بیشتر در بازارهای کالایی مورد استفاده قرار می‌گرفت.

با گذشت زمان و پیشرفت صنعت مالی، معاملات option به تدریج ساختار یافته‌تر و رسمی‌تر شدند. در قرن 19، بازارهای سهام مانند بورس لندن و بورس نیویورک شروع به ارائه اختیار معامله کردند که این امر منجر به افزایش محبوبیت و دسترسی به این نوع معاملات شد. در نیمه دوم قرن بیستم، با توسعه تکنولوژی و ایجاد بازارهای مالی پیچیده‌تر، معاملات آپشن وارد مرحله جدیدی شدند.

در سال 1973، موسسه معاملات آپشن شیکاگو (CBOE) به‌عنوان اولین بازار رسمی برای این معاملات تاسیس شد. این موسسه امکان اختیار معاملات را با ساختار و قوانین مشخص فراهم کرد و به افزایش شفافیت و کارایی در این نوع معاملات کمک کرد. در دهه‌های بعدی، بازارهای آپشن رشد کردند و به ابزارهای مهمی در مدیریت ریسک و سفته بازی (Speculation) تبدیل شدند. امروزه، آپشن‌ها در بازارهای مختلفی مانند سهام، کالا، ارز و شاخص‌ها مورد معامله قرار می‌گیرند و به عنوان ابزارهای پیچیده مالی در سراسر جهان شناخته شده‌اند.

انواع معاملات آپشن یا اختیار معامله

برای کسب اطلاعات لازم درمورد این نوع معامله، ابتدا لازم است تا با انواع مختلف آن‌ها آشنا شویم. به طور کلی دو دسته اصلی از معاملات آپشن وجود دارند:

1. اختیار خرید (Call Option)

اختیار خرید یا کال آپشن یک قرارداد مالی است که به خریدار حق می‌دهد، اما او را ملزم نمی‌کند که یک دارایی خاص مثل سهام را در یک تاریخ مشخص و به قیمتی تعیین‌شده خریداری کند. خریدار این حق را در ازای پرداخت مبلغی به فروشنده اختیار خرید (Premium) به دست می‌آورد. این قراردادها برای معامله‌گران و سرمایه گذاران ابزاری برای سفته بازی یا پوشش ریسک هستند.

اگر قیمت دارایی در بازار افزایش یابد، خریدار می‌تواند با استفاده از اختیار خرید آن دارایی را با قیمت پایین‌تر خریداری کرده و سود کند. درصورت کاهش قیمت دارایی، خریدار می‌تواند از اعمال حق خود صرف نظر کند، و تنها زیان او محدود به مبلغ پریمیوم پرداخت شده خواهد بود.

اختیار خرید می‌تواند دو نوع باشد: اروپایی و آمریکایی. در اختیار خرید اروپایی، خریدار تنها در تاریخ انقضا می‌تواند از حق خود استفاده کند، در حالیکه در اختیار خرید آمریکایی، خریدار در هر زمانی قبل از تاریخ انقضا می‌تواند اختیار خود را اعمال کند. عوامل مختلفی بر ارزش اختیار خرید تأثیر می‌گذارند. این عوامل عبارتند از قیمت فعلی دارایی، قیمت اعمال، زمان باقیمانده تا تاریخ انقضا، نوسانات بازار و نرخ بهره (Interest Rate). هر چه زمان باقیمانده تا تاریخ انقضا یا نوسانات بازار بیشتر باشد، ارزش اختیار خرید معمولاً بیشتر است.

2. اختیار فروش (Put Option)

اختیار فروش یا پوت آپشن، نقطه مقابل اختیار خرید محسوب می‌شود. به اینصورت که به دارنده آن حق (اما نه تعهد) می‌دهد تا دارایی مشخصی مثل سهام را در یک قیمت مشخص، که قیمت اعمال نامیده می‌شود، و تا یک تاریخ معین به فروش برساند. وقتی شخصی پوت آپشن می‌خرد، در واقع حق خرید دارایی را در قیمت معینی برای مدت زمان محدودی خریداری می‌کند.

اگر قیمت بازار دارایی پایین‌تر از قیمت اعمال باشد، دارنده اختیار فروش می‌تواند دارایی را در بازار به قیمت پایین‌تر خریده و آن را با قیمت بالاتر (قیمت اعمال) به فروشنده اختیار فروش بفروشد. این تفاوت قیمت، سود دارنده اختیار فروش است.

از سوی دیگر، فروشنده Put Option متعهد می‌شود که دارایی را در قیمت اعمال خریداری کند، اگر دارنده اختیار، تصمیم به اعمال آن بگیرد. فروشنده در ازای دریافت حق بیمه (که مبلغی است که دارنده اختیار فروش برای خرید حق فروش می‌پردازد) این تعهد را می‌پذیرد. اختیارات فروش می‌توانند به دو دسته اروپایی و آمریکایی تقسیم شوند. اختیارات اروپایی فقط در تاریخ انقضا قابل اعمال هستند، در حالیکه اختیارات آمریکایی می‌توانند در هر زمانی قبل از تاریخ انقضا اعمال شوند.

لازم است بدانید که پوت آپشن‌ها می‌توانند به عنوان ابزاری برای حفاظت از سرمایه در برابر کاهش قیمت‌ها استفاده شوند. به عنوان مثال، اگر سرمایه‌گذاری نگران کاهش قیمت سهام خود باشد، می‌تواند با خرید پوت آپشن، ریسک زیان خود را محدود کند. این روش به عنوان هجینگ شناخته می‌شود.

معاملات آپشن چگونه عمل می‌کند؟

اختیار معاملات قراردادی هستند که می‌توانیم از طریق یک حساب کارگزاری آنلاین وارد آن شویم. در ادامه، چند نکته مهم در مورد نحوه انجام قرارداد اختیار معامله بیان می‌شود. پیش از انجام چنین معاملاتی، لازم است تا نکات زیر را در نظر داشته باشیم:

• چقدر می‌خواهیم سرمایه گذاری کنیم؟
• برای چه دوره زمانی می‌خواهیم سرمایه گذاری کنیم؟
• تغییرات قیمت پیش بینی شده برای دارایی پایه به چه میزان است؟

در صورتی که به این نتیجه رسیدیم که قیمت دارایی اصلی پیش از تاریخ انقضا کاهش می‌یابد، فروش اختیار خرید منطقی به نظر می‌رسد و بر عکس. گزینه‌های مبتنی بر سهام که بیشتر با عنوان اختیار سهام شناخته می‌شوند، معمولا یک پیشرو طبیعی برای معامله‌گران کم‌تجربه در معاملات آپشن محسوب می‌شوند.

ساختار معاملات آپشن (Option Trading)

قرارداد اختیار معامله حداقل شامل چهار بند اصلی است:

• تعداد مورد معامله (Size): همانطور که از نام آن مشخص است، منظور تعداد قراردادهاییست که بین طرفین مبادله می‌شود.
• زمان سررسید (Expiration Date): تاریخی است که بعد از آن، قراردادهای اختیار معامله قابل خرید و فروش نیستند و پیش از رسیدن به این تاریخ، تکلیف آن‌ها باید مشخص شود.
• قیمت اعمال (Strike Price): قیمتی است که در زمان سررسید، تسویه بر اساس آن انجام می‌شود.
• وجه تضمین (Premium): منظور از وجه تضمین هزینه‌ایست که در زمان صدور اوراق از سمت خریدار اوراق به فروشنده پرداخت می‌شود. برای آنکه خریدار بتواند اختیار یک معامله را بگیرد، موظف است وجه تضمین را به فروشنده پرداخت نماید. این مبلغ متغیر است که با نزدیک شدن به تاریخ سررسید، بیشتر می‌شود.

با در نظر گرفتن موارد ذکر شده، روشن است در صورتی‌که قیمت اعمال (Strike Price) کمتر از قیمت بازاری یک دارایی باشد، افراد برای خرید اقدام می‌کنند. با پرداخت وجه تضمین به فروشنده، خریدار اوراق اختیاردار می‌شود، به این معنی که می‌تواند با رسیدن تاریخ سررسید، درخواست تسویه کند و دارایی مورد معامله را از فروشنده دریافت کند. همچنین با توجه به اختلاف بین قیمت لحظه‌ای و قیمت اعمال که در گذشته تعیین شده بوده و در متن قرارداد آمده، سود به دست آورد.

در صورتی که قیمت اعمال بیشتر از قیمت لحظه‌ای آن دارایی باشد، عاقلانه نیست که صاحب اوراق برای تسویه درخواست دهد و در صورت عدم درخواست برای تسویه، اوراق باطل خواهد شد. در این حالت، دارنده اوراق تنها به اندازه وجه تضمین ضرر کرده است.

نکته مهم این است که با وجود اینکه خریدار اوراق معاملات آپشن، چه اختیار فروش و چه اختیار خرید، در تسویه نهایی اختیار دارد، اما صادرکننده اوراق (یعنی فروشنده) موظف است درخواست خریدار را انجام دهد. به عبارت دیگر، در صورتی که خریدار اوراق اختیار خرید، برای تسویه و دریافت دارایی مورد نظر تصمیم بگیرد، فروشنده اوراق موظف به فروش آن دارایی خواهد بود.

به این ترتیب، اگر خریدار اوراق اختیار فروش برای تسویه تصمیم بگیرد، فروشنده اوراق موظف به خرید آن دارایی خواهد بود. به طور کلی، فروشندگان اوراق نسبت به خریداران با ریسک بیشتری در قراردادهای اختیار معامله مواجه هستند. به عبارت دیگر، ضرر خریداران به وجه تضمینی که پرداخت می‌کنند محدود می‌شود، اما ضرر فروشندگان به قیمت بازاری آن دارایی بستگی دارد.

در برخی از قراردادهای معاملات آپشن، دارنده اوراق حق درخواست تسویه در هر تاریخی پیش از تاریخ سررسید را دارد. همانطور که پیش از این ذکر شد، این قراردادها اغلب تحت عنوان اختیار معامله آمریکایی شناخته می‌شوند. در سوی دیگر، مدل اروپایی تنها در تاریخ سررسید قابل تسویه هستند. لازم به ذکر است که این نامگذاری ارتباطی به منطقه جغرافیایی ندارد و هر دو نوع قرارداد در سراسر دنیا رایج هستند.

عوامل موثر بر میزان وجه تضمین

عوامل زیای در تعیین مبلغ وجه تضمین نقش دارند که در این بخش به چند مورد از آن اشاره خواهیم کرد:

• قیمت دارایی (Asset’s Price)
• قیمت اعمال (Strike Price)
• مدت زمان باقی مانده تا تاریخ سررسید
• میزان نوسان بازار یا شاخص مربوطه

همان طور که روشن است، قیمت دارایی و قیمت اعمال وجه تضمین اوراق اختیار خرید و فروش عکس یکدیگر عمل می‌کنند. با این حال، زمان کمتر به معنی وجه تضمین کمتر برای هر دو نوع اوراق اختیار فروش و خرید است. دلیل اصلی این مسئله می‌تواند کم بودن احتمال سودآوری این قراردادها برای معامله‌گران باشد. از سوی دیگر، هر چه نوسان یک دارایی بیشتر باشد، مبلغ وجه تضمین آن نیز بیشتر می‌شود.

چگونگی تعیین قیمت آپشن‌ها

با استفاده از مدل‌های مختلف می‌توانیم قیمت آپشن را محاسبه کنیم اما در واقع، قیمت آن بر دو چیز استوار است:

1. ارزش ذاتی
2. ارزش زمانی

ارزش ذاتی یک آپشن نشان‌ دهنده پتانسیل سود آن بر اساس تفاوت بین قیمت اعمال و قیمت فعلی دارایی است. از ارزش زمانی برای ارزیابی چگونگی اثر نوسانات بر قیمت دارایی اساسی تا تاریخ انقضا استفاده می‌شود. قیمت سهام، قیمت اعمال و تاریخ انقضا همه ممکن است در قیمت‌گذاری آپشن‌ها تاثیر داشته باشند. قیمت سهام و قیمت اعمال بر ارزش ذاتی اثر می‌گذارند در حالیکه تاریخ انقضا می‌تواند بر ارزش زمانی تاثیر داشته باشد.

کاربردهای قراردادهای اختیار معامله

• پوشش ریسک یا هجینگ (Hedging)
  از آپشن تریدینگ معمولا برای هجینگ یا پوشش ریسک استفاده می‌گردد. به عنوان مثال، معامله‌گران قرارداد آپشن اختیار فروش (Put Option) سهامی که در حال حاضر مالک آن هستند را خریداری می‌کنند. در صورتی که ارزش کلی آن دارایی کاهش پیدا کند، تسویه اوراق اختیار فروش به جبران ضرر کمک می‌کند.
  برای درک بهتر این مسئله، فرض کنید که ما 100 سهم یک شرکت را با امید به اینکه قیمت آن در آینده افزایش می‌یابد و سود می‌کنیم، با قیمت 50 دلار در هر سهم خریداری می‌کنیم. برای کاهش ریسک ناشی از افت قیمت این سهام، تصمیم گرفتیم یک قرارداد آپشن اختیار فروش این سهام را با قیمت اعمال 48 دلار و وجه تضمین 2 دلار به ازای هر سهم خریداری کنیم.
  در صورتی که بازار روندی نزولی در پیش گیرد و قیمت سهام مورد نظر تا مثلا 35 دلار کاهش یابد، می‌توانیم قرارداد آپشن را تسویه کرده و با فروش هر سهم به قیمت 48 دلار به جای 35 دلار، این ضرر را جبران کنیم. حال، در صورتی که بازار روندی صعودی در پیش گیرد و قیمت سهام ما افزایش پیدا کند، اختیار عدم تسویه قرارداد آپشن را داریم و تنها 2 دلاری که بابت وجه تضمین در هر سهم پرداخت کرده‌ایم را ضرر می‌کنیم.
  بر اساس مدلی دیگر، می‌توانیم قرارداد آپشن اختیار فروش را با قیمت 52 دلار (50 دلار هر سهم + 2 دلار وجه تضمین) خریداری کنیم، که در این حالت، میزان ضرر جبران شده و به 400 دلار (200 دلار وجه تضمین و 200 دلار دیگر اگر سهام را با قیمت 48 دلار بفروشیم) محدود می‌شود.

بیشتر بخوانید: هج در فارکس چیست و نحوه استفاده از استراتژی هجینگ چگونه است؟

• معاملات دارای ریسک
  از معاملات آپشن همچنین در معاملات دارای ریسک استفاده می‌شود. برای مثال، اگر پیش بینی کنیم که قیمت یک دارایی ممکن است بالا برود، ما می‌توانیم قرارداد آپشن اختیار خرید را خریداری کنیم. بنابراین، در صورتی که قیمت آن دارایی بیشتر از قیمت اعمال شود، می‌توانیم قرارداد را تسویه کرده و با تخفیف آن را خریداری کنیم.
  هنگامی که قیمت یک دارایی به بالاتر یا پایین‌تر از قیمت اعمال می‌رسد، البته در صورتی که این افزایش یا کاهش سودآور باشد، در اصطلاح گفته می‌شود که قرارداد آپشن ما “in-the-money” است. اما در صورتی که قرارداد در حالت سربه‌سر باشد، گفته می‌شود که قرارداد “at-the-money” است و زمانی که دچار ضرر می‌شویم، قرارداد “out-of-the-money” است.

• سود در شرایط مختلف بازار (Speculation)
  آپشن‌ها این امکان را به سرمایه‌گذاران می‌دهند که در شرایط مختلف بازار، چه صعودی و چه نزولی، سود کسب کنند. با خرید آپشن‌های خرید (Call Options) یا فروش (Put Options)، سرمایه‌گذاران می‌توانند از نوسانات بازار به نفع خود استفاده کنند.
• کسب درآمد از طریق فروش آپشن (Income Generation)
  فروش آپشن‌ها روشی برای کسب درآمد اضافه برای دارندگان سهام است. به این ترتیب، سهامداران می‌توانند با فروش آپشن‌هایی که بر روی سهام خود نوشته‌اند، درآمد کسب کنند.
• مدیریت سرمایه (Capital Management)
  آپشن‌ها به سرمایه‌گذاران اجازه می‌دهند با سرمایه کمتری نسبت به خرید مستقیم سهام، در بازار شرکت کنند. این امر مدیریت سرمایه و تنوع بخشی به سبد سرمایه گذاری را آسان‌تر می‌کند.
• ترکیب استراتژی‌های مختلف (Combining Strategies)
  با استفاده از آپشن‌ها، سرمایه‌گذاران می‌توانند استراتژی‌های مختلفی را ترکیب کنند. به عنوان مثال، استفاده از ترکیب آپشن‌های خرید و فروش برای ایجاد استراتژی‌هایی مانند Straddle یا Strangle.
• محافظت در برابر تغییرات نرخ بهره (Interest Rate Protection)
  آپشن‌هایی که بر مبنای نرخ بهره هستند، می‌توانند به عنوان ابزاری برای محافظت در برابر نوسانات نرخ بهره استفاده شوند.
• تأثیر اهرمی (Leverage)
  آپشن‌ها به سرمایه‌گذاران اجازه می‌دهند با استفاده از لوریج (Leverage)، پتانسیل سود خود را افزایش دهند. همچنین به آن‌ها اجازه می‌دهد که با سرمایه کمتر، موقعیت‌های بزرگ‌تری را کنترل کنند.

مزایا و معایب معاملات آپشن option trading

مانند استراتژی‌های دیگر سرمایه‌گذاری، option trading نیز از مزایا و معایبی برخوردار است که درک این مزایا و معایب احتمالی برای پیشگیری از اشتباهات پرهزینه بسیار مهم است.

یکی از مزایای اختیار معامله این است که می‌توانند انعطاف پذیری و نقدشوندگی داشته باشند. در مقایسه با گزینه‌های دیگر سرمایه‌گذاری، در این معاملات، ممکن است بتوانیم با مقادیر کمتری هم سرمایه‌گذاری کنیم. علاوه بر این، از معاملات آپشن می‌توانیم برای ایجاد حفاظت در برابر خطرات منفی و ایجاد تنوع در سبد سرمایه‌گذاری خود نیز استفاده کنیم؛ یک معامله‌گر ماهر در استفاده از آپشن‌ها می‌تواند بازده قابل توجهی برای خود ایجاد کند.

از طرف دیگر، انجام این نوع معاملات ممکن است بسیار خطرناک‌تر از خرید سهام، ETF یا اوراق قرضه باشد. امکان دارد پیش بینی تغییرات قیمت سهام دشوار باشد و در صورتی‌که تحلیل ما درمورد یک نوع اوراق بهادار خاص اشتباه شود، معامله آپشن ممکن است ما را در معرض ضررهای جدی قرار دهد. به همین خاطر لازم است بررسی کنیم که چگونه می‌توانیم آن را با اهداف کلی و میزان ریسک پذیری خود مطابقت دهیم.

نمادهای اختیار معامله در بورس

نماد معاملات آپشن خرید در بورس حرف “ض” و اختیار معاملات فروش حرف “ط” است که به ابتدای بخشی از نماد شرکت‌هایی که امکان اختیار خرید معامله دارند، اضافه می‌شود. از دی ماه ۱۳۹۵، اختیار معامله خرید تنها برای شرکت‌های ایران خودرو، فولاد مبارکه اصفهان و شرکت صنایع مس ایران در نظر گرفته شد و در حال حاضر، امکان خرید اختیار معامله در این 3 شرکت وجود دارد.

اگر نماد اختیار معامله خرید این سه شرکت را به دقت مورد بررسی قرار دهیم، متوجه می‌شویم که در کنار نام نماد، قیمت و تاریخ اعمال نیز قرار دارد. یکی از نکات مهم در معاملات اختیار خرید این است که دامنه نوسان ندارند و اختیار خرید هر سهام شامل ۱۰ هزار سهم در تاریخ اعمال است.

منظور از آپشن گریک (Option Greeks) چیست؟

آپشن گریک ابزاری طراحی شده برای ارزیابی عوامل گوناگونی که روی قیمت قراردادها یا به عبارتی وجه تضمین آن‌ها اثر می‌گذارند، است. در واقع، این ابزارها مقیاس‌های آماری هستند که بر اساس متغیرهای مختلفی، ریسک یک قرارداد را اندازه می‌گیرند. در این قسمت، تعدادی از مهمترین آن‌ها را معرفی می‌کنیم:

• دلتا (Delta): گریکِ دلتا میزان تغییر قیمت یا وجه تضمین یک قرارداد را بر مبنای ارزش دارایی مورد معامله اندازه‌گیری می‌کند. به عنوان مثال، دلتایی که برابر با 0.6 باشد، حاکی از آن است که در مقابل هر 1 دلار تغییر در قیمت دارایی، وجه تضمین 0.6 دلار یا 60 سنت تغییر می‌کند.
• گاما (Gamma): گریک گاما نرخ تغییر در گریک دلتا را در طول زمان ارزیابی می‌کند. به این ترتیب، اگر گریک دلتا از 0.6 به 0.45 تغییر کند، گریک گاما برابر با 0.15 خواهد بود.
• تتا (Theta): گریکِ تتا مقدار تغییر قیمت یک قرارداد را با توجه به یک روز کاهش در زمان سررسید اندازه‌گیری می‌کند. به این ترتیب، بر اساس این مقیاس می‌توانیم میزان تغییر وجه تضمین را با نزدیک شدن به تاریخ سررسید معاملات آپشن اندازه‌گیری کنیم.
• وگا (Vega): گریک وگا نرخ تغییر در قیمت قرارداد آپشن را بر مبنای 1% تغییر در میزان نوسان ضمنی یک دارایی اندازه می‌گیرد. به این ترتیب، به عنوان مثال، افزایش گریک وگا یک قرارداد نشان دهنده افزایش قیمت هر دو اختیار خرید و فروش است.
• رو (Rho): گریک رو میزان تغییر مورد انتظار در قیمت قرارداد را بر مبنای تغییرات نرخ سود ارزیابی می‌کند. هر چه نرخ سود بیشتر باشد، موجب افزایش قیمت در قراردادهای اختیار خرید و کاهش قیمت در قراردادهای اختیار فروش می‌شود. به این ترتیب، مقدار گریک رو با معاملات option اختیار خرید رابطه مثبت و با اختیار فروش رابطه منفی دارد.