عرضه اولیه کوین یا ICO چیست و انواع آن کدامند؟

عرضه اولیه کوین (ICO) در سال‌های اخیر به یکی از جذاب‌ترین روش‌های جذب سرمایه در دنیای رمزنگاری و بلاکچین تبدیل شده است.ICOها به پروژه‌های نوظهور این امکان را می‌دهند تا با عرضه توکن‌های خود، منابع مالی مورد نیاز برای توسعه و رشد را جذب کنند.

از آنجایی که ICO‌ها می‌توانند با شفافیت و سهولت دسترسی به سرمایه گذاری، تحولاتی جدی در بازارهای مالی ایجاد کنند، درک درست از روند‌ها، مزایا و ریسک‌های مرتبط با آن اهمیت ویژه‌ای دارد. با مطالعه این مقاله، با این جنبه هیجان انگیز از دنیای فناوری‌های مالی آشنا خواهید شد و به بینش‌های ارزشمندی دست خواهید یافت که شما را در جهت گیری‌های سرمایه گذاری آینده یاری می‌کند. در این مقاله، به بررسی عمیق مفهوم و عملکرد ICO می‌پردازیم.

عرضه اولیه کوین یا ICO چیست؟

عرضه اولیه کوین Initial Coin Offering یا ICO یک روش جمع آوری سرمایه است که در آن شرکت‌ها و پروژه‌های مبتنی بر فناوری بلاکچین، توکن‌های دیجیتالی جدیدی را به سرمایه گذاران عرضه می‌کنند. این توکن‌ها معمولاً در ازای ارزهای دیجیتالی محبوب مانند بیت کوین یا اتریوم به فروش می‌رسند. هدف اصلی ICO جذب سرمایه برای توسعه پروژه‌های جدید در حوزه بلاکچین و ارزهای دیجیتال است.

در یک ICO، یک پروژه یا شرکت، یک وایت پیپر (White paper) منتشر می‌کند که در آن جزئیات پروژه، اهداف، فناوری مورد استفاده و نحوه استفاده از سرمایه جذب شده توضیح داده می‌شود. سرمایه گذاران پس از مطالعه این سند و ارزیابی پروژه، تصمیم به خرید توکن‌ها می‌گیرند. این توکن‌ها معمولاً نقش دسترسی به خدمات یا محصولات ارائه شده توسط پروژه را دارند یا به عنوان یک واحد ارزی در اکوسیستم پروژه به کار می‌روند.

در حالیکه ICOها یک روش نوآورانه برای جمع آوری سرمایه به شمار می‌روند، اما با چالش‌ها و خطراتی نیز همراه هستند. از آنجا که تنظیمات قانونی روشنی برای ICOها وجود ندارد، برخی از پروژه‌ها ممکن است با قصد کلاهبرداری یا عدم اجرای تعهدات خود به سرمایه گذاران وارد عمل شوند. بنابراین، مهم است که سرمایه گذاران قبل از سرمایه گذاری، به دقت تحقیقات لازم را انجام دهند.

تاریخچه عرضه اولیه کوین (ICO)

عرضه اولیه کوین از سال ۲۰۱۳ به‌عنوان روشی نوین برای تامین مالی پروژه‌ها شناخته شد که در آن تیم پروژه توکن‌هایی ایجاد کرده و آن‌ها را به سرمایه‌گذاران به‌فروش می‌رساند. این سرمایه گذاران به امید افزایش ارزش توکن‌ها در آینده، در ICO شرکت می‌کنند. اولین ICO شناخته شده به نام مسترکوین (Mastercoin) در سال 2013 انجام شد و توانست توجه گسترده‌ای جلب کند. این پروژه راه را برای پروژه‌های بعدی باز کرد و به توسعه دهندگان امکان داد تا به‌جای وابستگی به سرمایه گذاران خطرپذیر یا منابع سنتی تامین مالی، مستقیماً از جامعه رمزنگاری سرمایه جذب کنند.

در سال ۲۰۱۷، عرضه‌های اولیه کوین به اوج خود رسیدند. در این سال، بسیاری از پروژه‌ها توانستند مبالغ قابل توجهی سرمایه جذب کنند. اما به مرور، به دلیل نوسانات بازار و سوء استفاده‌های متعدد از این روش، بسیاری از کشورها و سازمان‌ها نظارت و قوانین سخت گیرانه‌تری برای ICOها وضع کردند. همچنین، برخی پروژه‌ها به وعده‌های خود عمل نکردند و یا از بین رفتند که این امر به نوعی باعث کاهش اعتماد به این روش تامین مالی شد.

با این حال، با ظهور مدل‌های جدید مانند IEO (Initial Exchange Offering) و STO (Security Token Offering)، بازار عرضه اولیه سکه به تکامل خود ادامه داده و نقش مهمی در فضای بلاکچین و ارزهای دیجیتال ایفا می‌کند.

انواع عرضه اولیه کوین

عرضه اولیه کوین (ICO) یک روش محبوب برای تأمین مالی پروژه‌های بلاکچین است که به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود: عمومی و خصوصی.

• عمومی (Public ICO)

عرضه عمومی کوین به روی عموم باز است و هر فردی می‌تواند با شرکت در آن، توکن‌های پروژه را خریداری کند. این نوع عرضه معمولاً تبلیغات گسترده‌ای در سطح اینترنت و رسانه‌ها دارد تا توجه سرمایه گذاران را جلب کند. سرمایه گذاران به امید اینکه ارزش توکن‌های خریداری شده در آینده افزایش یابد، اقدام به خرید آن‌ها می‌کنند. یکی از مزایای عرضه اولیه عمومی، دسترسی آسان به سرمایه از طریق تعداد زیادی از سرمایه گذاران است. با این حال، این نوع عرضه با ریسک‌های بالایی همراه است؛ چرا که به دلیل آزاد بودن، ممکن است پروژه‌های کلاهبرداری نیز در میان آن‌ها وجود داشته باشند.

• خصوصی (Private ICO)

در عرضه خصوصی کوین، تنها سرمایه گذاران منتخب یا دارای شرایط خاص می‌توانند در خرید توکن‌ها شرکت کنند. این نوع عرضه معمولاً برای تأمین سرمایه اولیه یا جذب سرمایه گذاران معتبر به کار می‌رود. عرضه خصوصی معمولاً کمتر تبلیغ می‌شود و برای جذب سرمایه گذاران بزرگتر با شرایطی خاص طراحی می‌شود.
این نوع عرضه به دلیل خصوصی بودن، در معرض مقررات کمتری نسبت به عرضه عمومی قرار دارد و اغلب سرمایه گذاران، نهادهای مالی یا سرمایه‌گذاران حرفه‌ای هستند. مزیت عرضه خصوصی در مقایسه با عرضه عمومی این است که پروژه می‌تواند در محیطی کنترل شده و بدون توجه زیاد عموم، منابع مالی مورد نیاز خود را تأمین کند.

ICO یا عرضه اولیه کوین چگونه کار می‌کند؟

بلاکچین پروژه گاهی اوقات پیش از عرضه اولیه توسعه یافته است. در این صورت، توکن‌های آن پروژه از طریق همین شبکه جدید به کاربران ارسال می‌گردد. اما اکثر مواقع، پروژه‌ها دارای شبکه مستقل خود نیستند و از یک بلاکچین توسعه یافته (معمولاً اتریوم) برای صدور توکن‌های خود استفاده می‌کنند. در صورت ارائه بلاکچین بومی می‌توان توکن‌های قدیمی را با توکن‌های جدید (با استاندارد جدید) سواپ کرد.

غالباً صدور توکن‌ها بر روی زنجیره‌های مجهز به قراردادهای هوشمند نیز از مهم‌ترین روش‌های عرضه اولیه کوین (ICO) است. این روش هم معمولاً از شبکه اتریوم با استاندارد ERC-20 تبعیت می‌کند. وجود این استاندارد به معنای این است که چارچوب‌های پیش فرضی برای صدور و انتقال توکن‌ها تعیین شده که روند ساخت توکن‌های جدید را ساده می‌سازد. بدین ترتیب، هرکسی با دانش اولیه کدنویسی می‌تواند از این استانداردها استفاده کند تا توکن خود را با قابلیت‌های جدید تعریف کند.

می‌توان از شبکه‌های دیگر همچون ویوز (WAVES)، نئو (NEO)، نم (NEM) یا استلار (Stellar) نیز برای ارائه توکن‌های جدید استفاده کرد. خیلی از توسعه دهندگان حرفه‌ای هم ترجیح می‌دهند از این شبکه‌های قدیمی استفاده کنند تا یک شبکه جدید بسازند.

شرایط عرضه اولیه کوین (ICO)

عرضه اولیه سکه از قبل اعلام می‌شود و یک ساختار توزیع مشخص را ارائه می‌دهد. بازه زمانی عرضه و تعداد توکن‌های قابل عرضه معمولاً از قبل تعیین می‌گردند. احتمالاً یک فرم ثبت نام هم وجود خواهد داشت که کاربران باید تا حدودی خود را احراز هویت کنند. کاربران باید مقدار پرداخت خود را به یک آدرس خاص واریز کنند. معمولاً کوین‌های معروف همچون بیت کوین یا اتریوم برای این کار استفاده می‌شوند. توکن‌های دریافتی به همین آدرس واریز می‌شوند یا همچنین می‌توانید آدرس جدیدی را برای دریافت توکن‌ها اعلام کنید.

بررسی تفاوت های ICO و IPO

عرضه اولیه عمومی معمولاً توسط پروژه‌های مستحکم و تثبیت شده استفاده می‌شود که بخشی از سهام خود را برای جذب سرمایه به فروش می‌رسانند. در مقایسه، عرضه اولیه کوین با هدفی مشابه اصولاً در همان مراحل ابتدایی یک پروژه برگزار می‌شود. توجه داشته باشید که در این فرایند هیچ سهمی از شرکت به فروش نمی‌رسد.

Initial Coin Offering برای پروژه‌های نوپا بسیار خوب است. معمولاً تازه واردان به عرصه کریپتو همیشه با مشکل سرمایه رو به رو هستند. سرمایه‌گذاران هم صرفاً به واسطه یک وایت پیپر به پروژه‌های جدید روی خوش نشان نمی‌دهند. مشروعیت اندک هم مسلماً سرمایه گذاران را نسبت به سرمایه‌گذاری منفرد در یک پروژه جدید می‌ترساند.

البته پروژه‌های قدیمی‌تر نیز ممکن است از عرضه اولیه سکه برای افزایش سرمایه خود استفاده کنند. سازمان‌های متمرکز می‌توانند محصولات و دامنه فعالیت خود را با صدور یک توکن به صورت غیر متمرکز دربیاورند. علاوه بر این، پروژه‌های غیرمتمرکز بلاکچینی هم می‌توانند با برگزاری یک ICO دیگر برای محصول جدید خود جذب سرمایه کنند.

مقایسه عرضه اولیه کوین با عرضه اولیه صرافی (IEO)

این دو عرضه کوین و صرافی دارای شباهت‌های زیادی هستند. تفاوت اصلی اینجاست که عرضه اولیه صرافی فقط از سوی تیم پروژه برگزار می‌شود و یک صرافی میزبان برگزاری چنین عرضه اولیه‌هایی است.

عرضه‌های اولیه صرافی معمولاً نزد کاربران بسیار محبوب هستند. عرضه اولیه صرافی یا IEO به کاربران نشان می‌دهد که این پروژه توسط صرافی مورد نظر (معمولاً یک صرافی معتبر) مورد تأیید قرار گرفته و بررسی شده است. همچنین، تیم توسعه هم از جذب سرمایه بیشتر به سود می‌رسد. بخشی از سرمایه هم به صرافی برگزار کننده اهدا می‌شود. بدین ترتیب، تمام طرفین عرضه اولیه صرافی به سود می‌رسند.

مقایسه عرضه اولیه کوین با عرضه توکن اوراق بهادار (STO)

از لحاظ فنی، این دو نوع عرضه کاملاً مشابه یکدیگرند و می‌توان عرضه توکن اوراق بهادار را عرضه اولیه کوین جدید نامید. اما از لحاظ قانونی، هیچ اجماعی در خصوص این فرایند وجود ندارد. به همین دلیل برخی شرکت‌ها تصمیم می‌گیرند که از عرضه توکن اوراق بهادار برای انتشار قانونی و عادلانه توکن‌های خود استفاده کنند. در نتیجه، صادرکنندگان مجبورند که توکن‌های خود را همچون اوراق بهادار به صورت هدفمند در چارچوبی قانونی توزیع کنند.

قوانین مرتبط با عرضه اولیه کوین

به دلیل گستردگی موضوع و وجود قوانین مختلف معمولاً نمی‌توان چارچوب معینی برای ICO تعریف کرد. توجه داشته باشید که عدم وجود قوانین معین در یک منطقه جغرافیایی نمی‌تواند به معنای بی‌اشکال بودن برگزاری عرضه اولیه باشد. تا به حال هم چندین مورد از ورود مراجع قانونی به حوزه عرضه‌های اولیه به وجود آمده است. آن‌ها به این بهانه که توکن‌های اهدا شده از نوع اوراق بهادار (STO) است، سعی می‌کنند که قوانین اوراق بهادار را بر سرمایه‌های ICO اعمال کنند.

فناوری از چارچوب‌های اداری سریع‌تر حرکت می‌کند. شاید به همین دلیل است که بعد از سال‌ها هنوز ساختار قانونی برای اکثر کارکردهای حوزه بلاکچین وجود ندارد. برخی کاربران از ترس مداخله دولت‌ها ترجیح می‌دهند فعلاً وارد این حوزه نشوند و منتظر قوانین مشخص بمانند. بسیاری هم ترسی از تضمین امنیت اموال خود ندارند و ساختار قانونی را بی‌اساس می‌دانند و به کسب سود فکر می‌کنند. اما نهایتاً به نظر می‌رسد که بازار عرضه اولیه کوین به دلیل گستردگی زیاد و همه‌گیر بودن نیاز دارد تا به یک چارچوب معین برسد.

مزایای عرضه اولیه کوین

1. دسترسی آسان به سرمایه: یکی از بزرگترین مزایای عرضه اولیه سکه این است که به شرکت‌ها اجازه می‌دهد بدون نیاز به جذب سرمایه از موسسات مالی سنتی یا سرمایه گذاران خطرپذیر، از طریق فروش مستقیم توکن‌های دیجیتال، سرمایه مورد نیاز خود را به دست آورند. این روش به شرکت‌های کوچک و متوسط نیز این فرصت را می‌دهد که سریع‌تر و با هزینه‌های کمتری منابع مالی مورد نیاز خود را تامین کنند. این فرآیند به ویژه برای پروژه‌های مبتنی بر فناوری بلاک چین که سرمایه‌گذاران سنتی امکان دارد در آن‌ها محتاط باشند، بسیار مفید است.
2. عدم نیاز به واسطه: در سیستم تامین مالی سنتی، شرکت‌ها معمولاً مجبور به پرداخت هزینه‌های زیاد و کارمزد به واسطه‌هایی مانند بانک‌ها، موسسات مالی و وکلای حقوقی هستند. در این فرایند، این واسطه‌ها حذف شده و شرکت‌ها می‌توانند به صورت مستقیم با سرمایه‌گذاران ارتباط برقرار کنند و در نتیجه هزینه‌ها را به میزان قابل توجهی کاهش دهند.
3. پتانسیل بازده بالا: سرمایه‌گذاران در ICO‌ها این فرصت را دارند که با ورود زودهنگام به پروژه‌ها، به بازدهی بالقوه بالایی دست یابند. در برخی موارد، ارزش توکن‌ها بعد از ورود به بازارهای ثانویه به سرعت افزایش می‌یابد و برای سرمایه‌گذاران بازدهی قابل توجهی به ارمغان می‌آورد. البته این مورد به موفقیت پروژه بستگی دارد.
4. بین المللی بودن: عرضه اولیه کوین مرزهای جغرافیایی را از بین می‌برد و سرمایه‌گذاران از سراسر جهان می‌توانند در این فرآیند شرکت کنند. این بین المللی بودن به پروژه‌ها اجازه می‌دهد تا دامنه گسترده‌تری از سرمایه‌گذاران را جذب نمایند و میزان سرمایه بیشتری را جمع آوری کنند.

معایب عرضه اولیه کوین

1. ریسک بالا: درصد بالایی از پروژه‌های ICO شکست می‌خورند. دلایل آن می‌تواند از جمله مدیریت ضعیف، اجرای ناکافی یا کلاهبرداری باشد. سرمایه‌گذاران باید درک کاملی از پروژه داشته باشند، چرا که سرمایه‌گذاری در ICO‌ها بسیار پرخطر است و می‌تواند منجر به از دست دادن کل سرمایه شود.
2. نبود نظارت: در بسیاری از کشورها، قوانین و مقررات مشخصی برای ICO‌ها وجود ندارد یا ناقص است. این خلأ قانونی باعث می‌شود تا افراد سودجو بتوانند از آن سوء استفاده کرده و کلاهبرداری انجام دهند. در نتیجه، سرمایه‌گذاران ممکن است در معرض پروژه‌های جعلی یا ناکارآمد قرار بگیرند.
3. نوسان قیمت: ارزهای دیجیتال به دلیل ذات ناپایدار خود، مستعد نوسان‌های شدید قیمت هستند. بعد از ICO، ممکن است ارزش توکن‌ها به شدت کاهش پیدا کند و سرمایه‌گذاران را در معرض زیان‌های قابل توجه قرار دهد. این نوسان قیمت به ویژه برای پروژه‌هایی که هنوز به ثبات نرسیده‌اند، بیشتر است.
4. مسائل فنی و امنیتی: توکن‌های ICO معمولاً بر بستر بلاکچین‌هایی مانند اتریوم ایجاد می‌شوند. این بسترهای دیجیتال با تمام فوایدشان، ممکن است در معرض حملات سایبری یا مشکلات فنی قرار بگیرند. اگر تدابیر امنیتی مناسبی اتخاذ نشود، احتمال سرقت یا از دست دادن دارایی‌های دیجیتال افزایش می‌یابد.

خطرات عرضه اولیه کوین

دورنمای افزایش نرخ یک توکن تازه وارد می‌تواند بسیار وسوسه برانگیز باشد. اما واقعیت این است که همه کوین‌ها مانند یکدیگر نیستند و تضمینی در رابطه با رشد ارزش کوین مورد نظر وجود ندارد. تحلیل فاندامنتال در تعیین ارزش ذاتی توکن‌های جدید بسیار مؤثر است. نیاز است که سرمایه‌گذاران تحقیقات گسترده‌ای را پیش از سرمایه گذاری انجام دهند. بهتر است پرسش‌های زیر را از خودتان بپرسید:

• آیا مفهوم مورد نظر می‌تواند آینده خوبی داشته باشد؟ آیا نیازهای خاصی را حل می‌کند؟
• توزیع توکن‌های جدید به چه صورت است؟
• آیا پروژه مدّ نظر واقعاً به یک توکن نیاز داشته و آن توکن چه کاربردی در اکوسیستم خواهد داشت؟
• اعضای تیم چه کسانی هستند و آیا اعتبار لازم را دارند؟

روش های جایگزین عرضه اولیه کوین

به دلیل مسائلی مانند نقض قوانین و امنیت، روش‌های جایگزین متنوعی برای جذب سرمایه در صنعت ارزهای دیجیتال پدید آمده‌اند که در اینجا به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

1. عرضه توکن از طریق مبادلات: IEO یک فرایند جذب سرمایه است که در آن یک صرافی ارز دیجیتال واسطی بین پروژه و سرمایه‌گذاران می‌شود. پروژه‌ها ابتدا باید توسط صرافی بررسی و تایید شوند که این امر به ایجاد اطمینان بیشتر در میان سرمایه‌گذاران کمک می‌کند. در نتیجه، پروژه‌ها از دسترسی مستقیم به کاربران صرافی و بازاریابی بهتر بهره‌مند می‌شوند. با این حال، صرافی‌ها معمولاً کارمزدی دریافت می‌کنند و پروژه‌ها مجبورند به استانداردها و قوانین آن‌ها پایبند باشند.
2. عرضه اولیه صرافی غیر متمرکز: IDO بر روی پلتفرم‌های DEX و بدون واسطه‌ای مرکزی انجام می‌شوند. این روش با استفاده از قراردادهای هوشمند انجام می‌شود و به پروژه‌ها امکان می‌دهد تا به‌طور مستقیم و غیرمتمرکز توکن‌های خود را عرضه کنند. مزیت اصلی این روش در استقلال و تمرکززدایی آن است، اما در عین حال، احتمال نقدینگی کمتر و عدم نظارت دقیق‌تر نیز ممکن است نگرانی‌هایی ایجاد کند.
3. عرضه اولیه اوراق بهادار: STO در واقع برای پروژه‌هایی مناسب است که می‌خواهند به صورت قانونی در چارچوب مقررات فعالیت کنند. توکن‌های صادر شده در این روش به‌عنوان اوراق بهادار تلقی می‌شوند و تحت نظارت مقررات مالی قرار دارند. این امر به کاهش ریسک کلاهبرداری کمک می‌کند، اما از سوی دیگر، پروژه‌ها باید هزینه‌های مربوط به تطابق با قوانین و تنظیمات را نیز در نظر بگیرند.
4. عرضه توکن به صورت انحصاری: مدل SAFT پروژه‌ها را قادر می‌سازد تا در مراحل اولیه فقط به سرمایه‌گذاران معتبر توکن‌های خود را عرضه کنند. این روش به دلیل مقررات کمتر در مقایسه با سایر روش‌های رسمی، امکان جذب سرمایه به صورت انحصاری را فراهم می‌کند. به این ترتیب، سرمایه گذاران ریسک کمتری را احساس می‌کنند، اما دسترسی محدود به عموم سرمایه‌گذاران می‌تواند از معایب آن باشد.
5. کشت سود (Yield Farming): ییلد فارمینگ به کاربران این امکان را می‌دهد که با سپرده گذاری دارایی‌های دیجیتال خود در پروتکل‌های دیفای، از سودهای ارائه شده بهره‌مند شوند. این پاداش‌ها اغلب به صورت توکن‌های پروتکل پرداخت می‌شوند که می‌توانند در بازار معامله گردند. با این حال، کشت سود ریسک‌های خاص خود را دارد، زیرا نوسانات بازار می‌تواند بر ارزش توکن‌ها تاثیر بگذارد.
6. استخراج از طریق تأمین نقدینگی (Liquidity Mining): تأمین نقدینگی، به کاربران امکان می‌دهد تا با افزودن دارایی‌های خود به استخرهای نقدینگی در صرافی‌های غیرمتمرکز، پاداش دریافت کنند. این پاداش‌ها به صورت توکن‌هایی هستند که می‌توانند فروخته شوند. این روش به توسعه پروژه‌ها کمک می‌کند، اما می‌تواند خطراتی مانند از دست رفتن ارزش دارایی‌ها در صورت نوسانات شدید بازار داشته باشد.

معرفی بهترین ICOها

• اتریوم (Ethereum): اتریوم که توسط ویتالیک بوترین در سال 2014 معرفی شد، با جمع آوری بیش از 18 میلیون دلار، زمینه را برای ایجاد پلتفرم‌های قرارداد هوشمند و برنامه‌های غیر متمرکز (DApp) هموار کرد. اتریوم با شبکه غیرمتمرکز خود، اولین پلتفرمی بود که امکان اجرای قراردادهای هوشمند بدون واسطه و مداخله نهاد مرکزی را فراهم کرد. این پلتفرم برای توسعه دهندگان یک بستر انعطاف پذیر ارائه داد که در نتیجه منجر به نوآوری‌های گسترده در فضای بلاکچین شد.
• آیوتا (IOTA): با توجه به تمرکز بر اینترنت اشیا (IoT)، آیوتا تلاش می‌کند تا با استفاده از ساختار داده تنگل، یک سیستم پرداخت امن و بدون کارمزد برای دستگاه‌های IoT فراهم کند. این فناوری به جای استفاده از بلاکچین، از یک ساختار نموداری جهت دار غیرمدور (DAG) بهره می‌برد که امکان انجام تراکنش‌های متقابل بین دستگاه‌های متصل به اینترنت را فراهم می‌کند.
• نئو (NEO): در ابتدا با نام انت شیرز شناخته می‌شد، اما در سال 2017 به نئو تغییر نام داد. این پروژه به عنوان یکی از پیشگامان بلاکچین در چین شناخته می‌شود. نئو تلاش می‌کند تا یک اقتصاد هوشمند را با ادغام دارایی‌های دیجیتال، هویت دیجیتال، و قراردادهای هوشمند ایجاد کند. همچنین، با پشتیبانی از زبان‌های برنامه نویسی معمولی، تلاش می‌کند تا توسعه دهندگان بیشتری را به پلتفرم خود جذب کند.
• EOS: به عنوان یکی از بزرگ‌ترین عرضه اولیه‌های کوین از نظر جمع آوری سرمایه، با هدف ارائه پلتفرمی مقیاس پذیر و قابل تنظیم برای برنامه‌های غیرمتمرکز طراحی شده است. این پروژه با ویژگی‌های برجسته‌ای مانند اجماع DPoS و توانایی پردازش هزاران تراکنش در ثانیه، در رقابت با اتریوم به عنوان یک پلتفرم برتر قرارداد هوشمند قرار دارد.
• بایننس کوین: توکن بومی بایننس با نام BNB در ابتدا در ICO بایننس برای تامین سرمایه ایجاد شد. این توکن از زمان ایجادش نقش مهمی در اکوسیستم بایننس ایفا کرده و به عنوان توکن ابزاری برای پرداخت کارمزدهای معاملاتی، مشارکت در پیشنهادات اولیه صرافی (IEO) و همچنین استفاده در اپلیکیشن‌های مختلف در اکوسیستم بایننس استفاده می‌شود.

بیشتر بخوانید: شبکه غیر متمرکز چیست و چه کاربردی دارد؟

آیا هر کسی می‌تواند عرضه اولیه کوین برگزار کند؟

بله، در عرضه اولیه کوین (ICO) یک شرکت توکن‌های دیجیتالی را به فروش می‌رساند و در ازای آن، سرمایه‌ای را جمع آوری می‌کند که می‌تواند برای توسعه و پیشبرد پروژه استفاده شود. با وجود اینکه فناوری و ابزارهای لازم برای ایجاد و توزیع توکن‌ها به‌راحتی در دسترس است و حتی افرادی با دانش برنامه‌نویسی محدود هم می‌توانند توکن خود را ایجاد کنند، باز هم باید بدانید که عرضه اولیه کوین نیازمند بررسی‌های قانونی دقیقی است. اما چندین نکته مهم وجود دارد که باید در نظر گرفته شود:

1. ملاحظات قانونی: عرضه اولیه کوین‌ها ممکن است تحت قوانین مربوط به اوراق بهادار و سرمایه‌گذاری قرار گیرند. در برخی کشورها، توکن‌های ارائه شده در یک ICO باید به عنوان اوراق بهادار ثبت شوند و شرکت‌ها باید افشاگری‌های خاصی را به سرمایه گذاران ارائه دهند.
2. اعتماد و شفافیت: برای جلب اعتماد سرمایه گذاران، باید شفافیت کافی درمورد استفاده از سرمایه‌های جمع آوری شده، جزئیات تیم پروژه و برنامه ریزی‌های پروژه وجود داشته باشد.
3. ریسک‌های مالی و کلاهبرداری: ICOها ممکن است با ریسک‌های بالایی همراه باشند و گاهی اوقات فرصت‌هایی برای کلاهبرداری فراهم می‌کنند. بنابراین، سرمایه‌گذاران باید قبل از اینکه در یک ICO سرمایه‌گذاری کنند، تحقیقات کافی را انجام داده باشند.
4. نوسانات بازار: بازار رمز ارزها معمولاً نوسانات زیادی دارد و ارزش توکن‌ها می‌تواند به شدت تغییر کند. این نوسانات می‌تواند تأثیر مهمی بر بازگشت سرمایه سرمایه‌گذاران داشته باشد.
5. تفاوت‌های قانونی بین کشورها: هر کشور ممکن است قوانین مختلفی در مورد ICOها داشته باشد. در حالیکه برخی کشورها مقررات سختگیرانه‌ای دارند، برخی دیگر تا حد زیادی از تنظیم این بازار خودداری می‌کنند.