پورتفولیو portfolio چیست چگونه می توانیم پورتفولیو بسازیم و مدیریت کنیم؟

پورتفولیو چیست؟ انواع portfolio کدام است و چگونه باید یک پورتفولیو را مدیریت کرد؟

کلمه پورتفولیو portfolio در بین کاربران بازارهای مالی بسیار استفاده می‌شود اما اغلب کاربران مفهوم آن را به طور دقیق نمی‌دانند. مفهوم پورتفولیو نه تنها در بازارهای مالی، بلکه برای مدیریت پروژه‌های کاری نیز استفاده می‌شود و آشنایی با آن می‌تواند حتی در امور روزمره کاربرد داشته باشد. به کمک مدیریت پورتفولیو کاربران می‌توانند میزان ریسک سرمایه خود را کنترل کنند و میزان سود خود را از بازارهای مالی افزایش دهند. در این مقاله تلاش داریم تا ابتدا مفهوم پورتفولیو را بررسی کرده و سپس درباره مدیریت پورتفولیو و نحوه کاربرد آن در بازارهای مالی صحبت کنیم.

پورتفولیو portfolio چیست به زبان ساده

پورتفولیو (portfolio) یک اصطلاح رایج در بخش اقتصاد و سرمایه گذاری است و اولین بار توسط کاربران بازار بورس اوراق بهادار مطرح شد. پورتفولیو در بازارهای مالی به معنای تمامی دارایی‌های موجود، مستغلات، برنامه‌ها و سایر توانمندی‌هاییست که در یک مدت زمان مشخصی قابلیت رشد دارد و کاربر می‌تواند از آن به عنوان کسب سود استفاده کند.

معمولا در بازارهای مالی پورتفولیو portfolio شامل مجموعه‌ای از دارایی‌های فرد مانند سهام، صندوق‌های سرمایه گذاری و اوراق قرضه و سایر دارایی‌ها مانند پول نقد، طلا، سکه و توانمندی‌هاییست که با گذشت زمان ارزش آن تغییر می‌کند و به وسیله آن سود یا زیان به مالک آن دارایی تعلق می‌گیرد. در گذشته پورتفولیو به مجموعه‌ای از اسناد و مدارکی گفته می‌شد که در بازار بورس توسط فعالان بازار جابجا می‌شدند.

از نگاه تحلیل‌گران و سرمایه گذاران حوزه اقتصاد، فعالان بازارهای مالی برای آن که بتوانند یک پورتفولیوی مطلوب داشته باشند، باید در طیف وسیع و متنوعی از انواع دارایی‌ها سرمایه گذاری کنند. این پورتفولیو باید از اوراق قرضه دولتی تا سهام شرکت‌های کوچک را شامل شود تا برآیند سرمایه گذاری بعد از گذشت زمان بتواند بازدهی مناسبی را نصیب سرمایه گذار کند.

علاوه بر این سرمایه گذاران باید بتوانند در چند بازار مالی فعالیت داشته باشند تا با تقسیم مناسب دارایی‌های خود در بازارها، بتوانند سودهای مناسبی کسب کرده و از سود سایر بازارها استفاده نمایند. چیدن پورتفولیو در بازارهای مالی متفاوت نیازمند داشتن دانش و مهارت بالا است. یکی از اصلی‌ترین مهارت‌های لازم برای چیدن پورتفولیو، شناخت مدیریت پورتفولیو یا Project Portfolio Management (PPM) است.

انواع پورتفولیو (portfolio)

برای هریک از بازارهای فارکس، کریپتوکارنسی، بورس، اوراق مشتقه و غیره نوع دارایی پورتفولیو متفاوت است و کاربران باید برحسب رفتار آن بازار، پورتفولیوی خود را تنظیم کنند. برای هر شخص و کاربری که در بازارهای مالی فعالیت می‌کند، استراتژی و سبد وجود دارد. در واقع چینش سبد یا پورتفولیو بسته به هر شخص متفاوت است و نمی‌توان نسخه‌ای واحد برای همه کاربران در نظر گرفت. به صورت کلی برحسب استراتژی و اهداف سرمایه گذاری خود، 5 نوع پورتفولیو وجود دارد:

1. پورتفوی ترکیبی: یکی از رایج‌ترین نوع پرتفولیو در بین کاربران بازارهای مالی، پورتفوی ترکیبی است. در پرتفوی ترکیبی مجموعه‌ای از دارایی‌های متنوع در کنار هم چیده شده است. ایجاد یک پرتفوی ترکیبی نیازمند فعالیت در بازارهای مالی مختلف و خرید سهام، رمز ارز، جفت ارز، اوراق مشتقه، صندوق‌های سرمایه گذاری و سایر دارایی‌های قابل سرمایه گذاری است.
نحوه چینش پرتفولیو ترکیبی نسبت به سایر پرتفولیوها زمان‌بر و سخت‌تر است، زیرا کاربر باید بازارهای مختلفی را برای سرمایه گذاری تحلیل و بررسی نماید و در زمان مناسب در آن‌ها ورود کند. این بررسی نیازمند قدرت تحلیلی بالاست که معمولا سبدهای سرمایه گذاری و تحلیلگران خبره بازارهای مالی از این نوع پورتفولیو استفاده می‌کنند.

2. پورتفوی تهاجمی: در پورتفوی تهاجمی معمولا دارایی‌ها انتخاب و در سبد قرار می‌گیرند که بازدهی آن‌ها بسیار زیاد و ریسک سرمایه گذاری بسیار بالایی دارند. معمولا در پرتفوی تهاجمی سرمایه گذاری به دنبال پروژه‌ها و شرکت‌هایی هستند که در ابتدای مسیر خود قرار گرفته و هنوز در بازار ناشناخته محسوب می‌شوند و ممکن است با افزایش‌های ناگهانی قیمت مواجه شوند.
سرمایه گذاران در پرتفوی تهاجمی به دنبال شرکت‌ها و پروژه‌های کوچک با پتانسیل بالا می‌گردند تا بتوانند در مدت زمان مشخصی سودهای بسیار زیادی کسب کنند. پرتفوی تهاجمی دارای ریسک سرمایه گذاری بسیار بالایی است.

3. پورتفوی تدافعی: معمولا پورتفوی تدافعی توسط سرمایه گذارانی استفاده می‌شود که دنبال ریسک پایین و سود منطقی هستند. در این پورتفوی سرمایه گذاران تمایل دارند تا بر روی دارایی‌ها و پروژه‌هایی که در برابر رکودها مقاوم هستند، سرمایه گذاری کنند. در پرتفوی تدافعی معمولا پروژه‌ها و شرکت‌های بزرگ با ارزش بازار بسیار زیاد مورد بررسی و سرمایه گذاری قرار می‌گیرند.

4. پورتفوی درآمد: معمولا پورتفوی درآمد شباهت زیادی با پرتفوی تدافعی دارد، زیرا در پرتفوی درآمد شرکت‌ها و پروژه‌هایی انتخاب می‌شوند که سود نقدی مناسبی دارند. در واقع در این نوع پورتفوی سرمایه گذاران به دنبال پروژه‌هایی هستند که در مدت زمان مشخصی، مقدار سود نقدی مشخصی را به آن‌ها پرداخت کند. این پرتفوی معمولا در بازارهای سهام و کریپتو کاربرد دارد، به طوری‌که کاربر در بازار سهام به دنبال شرکت با سود مجمع بالا و در بازار کریپتوکارنسی به دنبال توکن با سود استیکینگ بالا است.

5. پورتفوی ترید: در پرتفوی ترید سرمایه گذار برحسب نوع استراتژی خود، دارایی‌هایی را با نگاه میان مدت و کوتاه مدت خریداری می‌کند و در زمان معینی آن‌ها را به فروش می‌رساند. پرتفوی ترید معمولا در بازار فارکس، کریپتوکارنسی، بورس و مشتقه ایجاد می‌شود. سرمایه گذاران در پرتفوی ترید معمولا دارای نگاه کوتاه مدت و میان مدت هستند و از ابزارهای مختلفی همانند اهرم، تحلیل تکنیکال، معاملات فیوچرز و غیره استفاده می‌کنند.

نظریه پرتفوی مدرن چیست؟

نظریه پرتفوی مدرن (Modern Portfolio Theory یا MPT)، نظریه‌ای در زمینه مالی است که توسط هری مارکوویتز در دهه ۱۹۵۰ معرفی شد. این نظریه بر این ایده استوار است که سرمایه گذاران به دنبال به حداکثر رساندن بازده انتظاری پرتفوی و کاهش ریسک هستند. اصول اصلی این نظریه عبارتند از:

1. ترکیب پرتفوی: به جای سرمایه گذاری در یک دارایی، سرمایه گذار باید در یک مجموعه از دارایی‌ها سرمایه‌گذاری کند. این کار به کاهش ریسک مربوط می‌شود.
2. ریسک و بازده: هر دارایی یا سهم خاصی ریسک و بازده‌ای دارد. نظریه پرتفوی مدرن به دنبال یافتن ترکیبی از دارایی‌هاست که بازده مطلوبی داشته باشد و در عین حال ریسک را به حداقل برساند.
3. کاهش ریسک از طریق تنوع: یکی از راه‌های کاهش ریسک، تنوع در سرمایه گذاری است. وقتی سرمایه گذار در یک مجموعه متنوع از دارایی‌ها سرمایه گذاری می‌کند، ریسک نوسانات قیمتی کاهش می‌یابد.
4. لبه مؤثر (Efficient Frontier): نظریه پرتفوی مدرن یک مفهوم به نام “لبه مؤثر” را معرفی می‌کند. این لبه نشان دهنده ترکیب‌های مختلفی از دارایی‌هاست که بازده مطلوبی دارند و ریسک کمتری نسبت به سایر ترکیب‌ها دارند.

نظریه پرتفوی مدرن مبنایی برای تصمیم گیری‌های سرمایه گذاری مدرن است و توسط متخصصان مالی برای بهینه سازی پرتفوی و کاهش ریسک استفاده می‌شود.

مدیریت پورتفولیو (Portfolio) چیست؟

مدیریت پورتفولیو (Project Portfolio Management) یکی از توانایی‌های کلیدی برای کسب سود و موفقیت در بازارهای مالی محسوب می‌شود. برای آنکه مدیریت پورتفولیو را به خوبی درک کنیم، لازم است تا ابتدا تعریف اصلی آن را بدانیم. هنگامی که صبحت از پورتفولیو می‌شود، در واقع صحبت از پروژه‌ها، برنامه‌ها و فرآیندهای مدیریت شده‌ایست که در کنار هم برای رسیدن به اهداف مشخصی قرار گرفته‌اند.

مدیریت پرتفولیو، روش‌هایی را مشخص و تعیین می‌کند تا برای پیش بینی مشکلات و ریسک‌های احتمالی، مدیریت شرایط بحرانی، بررسی پیشرفت و مشکلات پرتفولیو راهکار ارائه کند. در واقع در مدیریت پورتفولیو (portfolio) دارایی‌ها یا پروژه‌ها باید برحسب اصول زیر قرار گرفته باشند:

• در انتخاب پروژه‌ها و دارایی‌های سرمایه گذاری شده الویت بندی انجام شود.
• شناخت پروژه‌ها و سرمایه گذاری‌های مناسب که به همسویی بیشتری با استراتژی انتخاب شده دارند.
• بررسی زمان مناسب برای ورود به پروژه یا دارایی و سرمایه گذاری بر روی آن.
• بررسی سوابق پروژه‌ها و دارایی‌های تهیه شده.

به صورت کلی اگر کاربران بتوانند موارد گفته شده را رعایت کنند، می‌توانند مدیریت و تسلط بسیار خوبی روی دارایی‌های خود داشته باشند.

چگونه ریسک پورتفولیو portfolio را مدیریت کنیم؟

یکی از اصلی‌ترین دلایل اهمیت مدیریت پورتفولیو، کنترل ریسک در سرمایه گذاری دارایی‌ها است. سرمایه گذار باید بتواند در شرایط و بازارهای مختلف ریسک سرمایه گذاری خود را بررسی و بر اساس آن پرتفولیوی خود را مدیریت کند. برای آنکه ریسک سرمایه گذاری را درک کنید، بهتر است ریسک و انواع آن را بشناسید.

از نگاه بسیاری از سرمایه گذاران ریسک به معنی خطر است که ارزش یک دارایی را تهدید می‌کند. به صورت کلی ریسک به معنی عدم اطمینان از تغییرات یک پارامتر که امکان دارد ارزش دارایی را کاهش دهد. به صورت کلی دو نوع ریسک سرمایه گذاری وجود دارد.

اولین نوع، ریسک سیستماتیک است که بر کل بازار تاثیر می‌گذارد و غیرقابل حذف است. این نوع ریسک معمولا برحسب شرایط بازار ایجاد می‌شود و غیرقابل پیش بینی است. سرمایه گذاران برای مدیریت پورتفولیوی خود باید بتوانند استراتژی‌های مناسب برای مقابله با ریسک سیستماتیک داشته باشند.

دومین نوع، ریسک غیرسیستماتیک است که به کلیت بازار معطوف نمی‌شود و تنها شامل پروژه یا دارایی سرمایه گذاری شده است. ریسک غیرسیستماتیک غالبا قابل پیش بینی است و سرمایه گذار باید در تحلیل و بررسی یک دارایی بتواند به خوبی ریسک غیرسیستماتیک آن را شناسایی کند.

بعد از شناخت کلی انواع ریسک‌ها می‌دانیم که بخشی از ریسک موجود در بازار سرمایه قابل پیش بینی است و باید برحسب استراتژی مناسب برای آن برنامه ریزی کرد. تهیه یک برنامه جامع برای مدیریت پرتفولیو نیازمند شناخت ریسک‌های سرمایه گذاری هر دارایی است. یکی از اصلی‌ترین عوامل شکست سرمایه گذاران در بازارهای مالی، عدم شناخت ریسک‌های بازار و نداشتن مدیریت مناسب پورتفولیو در شرایط مختلف بازار است. برای این‌که ریسک موجود در پورتفولیو دارایی کنترل شود، لازم است تا موارد زیر اجرا گردد:

1. طراحی و برنامه ریزی مناسب برای شرایط مختلف بازار
   سرمایه گذاری که در بازارهای مالی فعالیت می‌کند باید بتواند یک برنامه کامل برای شناخت و مدیریت ریسک در پرتفولیوی خود انجام دهد. چیدن برنامه ریزی برای کنترل ریسک بسته به نوع بازار، میزان سرمایه و نگاه سرمایه گذاری هر شخص متفاوت است. عوامل اصلی و مهم برای طراحی یک برنامه ریزی مدیریت ریسک در پورتفولیو شامل موارد زیر است:
   الف. طبقه بندی ریسک‌های موجود در دارایی و پیش بینی ریسک‌های احتمالی بازارهای مالی
   ب. الویت بندی به هر یک از ریسک‌ها بر اساس احتمال رخداد آن
   پ. مشخص کردن استراتژی برای هر کدام از ریسک‌ها در صورت رخداد آن
2. نحوه کنترل هر ریسک
   بعد از شناخت ریسک های سیستماتیک و غیرسیستماتیک در بازارهای مالی، باید بتوان ریسک‌های موجود را کنترل کرد. برای کنترل ریسک سرمایه گذار باید بتواند استراتژی مناسبی برای هر یک از شریط بازار انتخاب کند. به طور کلی چهار نوع استراتژی برای مدیریت ریسک وجود دارد: پذیرش، اجتناب، کاهش و انتقال.
   در استراتژی پذیرش ریسک، سرمایه گذار مقدار ضرری که ممکن است در سرمایه گذاری یا معامله متحمل شود را می‌پذیرد و برحسب میزان تحمل ضرر، ریسک سرمایه گذاری را کنترل می‌کند. استراتژی پذیرش نوعی استراتژی جسورانه است که سرمایه گذار با شناخت ریسک سرمایه گذاری، از میزان ضرر احتمالی خود آگاه می‌شود.
   در استراتژی اجتناب، سرمایه گذار مدت زمان مورد نظر برای سرمایه گذاری یا معامله را مشخص می‌کند و برحسب مدت زمان مشخص شده و مقدار آستانه تحمل ضرر، وارد سرمایه گذاری می‌شود. در این استراتژی معمولا سرمایه گذاران میزان ضرر کمتری را تحمل می‌کنند و برحسب مدت زمان پیش بینی شده، دارایی‌های خود را نگه می‌دارند.
   در استراتژی کاهش، سرمایه گذار برحسب میزان ضرر متحمل شده از سرمایه گذاری خارج می‌شود. در این استراتژی سرمایه گذار باید چندین نقطه را برای خروج و تحمل ضرر مشخص کند. همچنین باید تعیین کند که بعد از خروج از سرمایه گذاری، در چه زمانی مجدد تصمیم به خرید دارایی می‌گیرد. به صورت کلی در این استراتژی سرمایه گذار باید چند حد ضرر برای خود مشخص کند.
   در استراتژی انتقال، سرمایه گذار بعد از تشخیص نقطه خروج از سرمایه گذاری، وارد یک سرمایه گذاری جدید می‌شود. در واقع برای هر کدام از ریسک‌های احتمالی، استراتژی انتقال تعیین می‌کند تا برحسب شرایط بازار بتواند دارایی‌های خود را جابجا کند. همانطور که مشخص است، کاربران برحسب ریسک بازار و نحوه معاملات خود باید بتوانند استراتژی منحصر به فرد خود را داشته باشند.
3. مانیتور کردن استراتژی طراحی شده
   بعد از طراحی و چیدمان استراتژی برای مقابله با ریسک‌های بازار، باید استراتژی چیده شده مورد بررسی قرار گیرد. در واقع تنها طراحی استراتژی و اجرای آن کافی نیست، بلکه بررسی آن برای اجرایی شدن استراتژی باید انجام شود. یک استراتژی مناسب باید ثبت شود و عملکرد آن در شرایط مختلف مورد بررسی قرار گیرد. ثبت استراتژی طراحی شده و عملکرد آن (مانیتور کردن) می‌توانند نقاط قوت و ضعف معامله گران را مشخص کند.

آموزش ساخت پورتفولیو در بازار کریپتوکارنسی

بعد از طراحی استراتژی مناسب و بررسی ریسک‌های آن، دیگر نوبت به ساخت پورتفولیو (Portfolio) می‌رسد. چیدمان دارایی‌ها در هر کدام از بازارها متفاوت است و کاربران هر بازار باید استراتژی مشخص و منحصر به فردی را طراحی و اجرا کنند. پورتفولیوی کریپتوکارنسی شامل رمز ارزهای مختلفی می‌شود که کاربر برحسب میزان تحمل ریسک و افق سرمایه گذاری خود، آن‌ها را تهیه می‌کند. برای اینکه بتوانید پرتفولیوی کریپتوکارنسی مناسبی را تهیه نمایید، بهتر است موارد زیر را به ترتیب رعایت کنید:

• شناخت انواع ارزهای دیجیتال

  اولین گام مهم برای تشکیل پرتفولیوی کریپتوکارنسی، شناخت انواع رمزارزهاست. برخی از کاربران بازار کریپتوکارنسی با انواع رمز ارزها آشنا نیستند و ممکن است برای سرمایه گذاری بر روی آن‌ها دچار مشکل شوند. به صورت کلی رمز ارزها به 6 دسته تقسیم می‌شوند:

  الف. کوین های پرداختی
  کوین های پرداختی، رمز ارزهایی هستند که با هدف ایجاد بستری غیر متمرکز برای انتقال دارایی‌ها به وجود آمدند. کوین های پرداختی را می‌توان نسل اول رمزارزها دانست؛ جایی که تنها ایده بیت کوین مطرح بود و پروژه‌های دیگری همچون بیت کوین کش، لایت کوین، ریپل و غیره در تلاش هستند تا با بهبود شبکه خود، به یک شبکه جهانی پرداخت تبدیل شوند.
  ب. استیبل کوین‌ها
  استیبل کوین ها که به رمز ارزهای پایدار و باثبات معروف هستند، ارزششان از یک دارایی دیگر گرفته می‌شود و با آن برابری می‌کند. در واقع استیبل کوین‌ها دارای پشتوانه هستند. تتر یکی از معروف‌ترین استیبل کوین‌هاست که با پشتوانه ارز فیات دلار وارد بازار کریپتوکارنسی شد. پکس گلد (PAXG) نیز از دیگر استیبل کوین‌های معروف در بازار کریپتوکارنسی که پشتوانه آن طلا است.
  بازار رمز ارزها هنوز در ابتدای مسیر خود قرار دارد و دارای نوسان‌های زیادی است. از طرفی استیبل کوین‌ها به دلیل داشتن قیمتی ثابت و پشتوانه‌ای مشخص نوسانات کمتری دارند و به عنوان یک دارایی کم نوسان و با ثبات تلقی می‌شوند. همچنین اگر کاربر تصمیم بگیرد که دارایی‌های خود را از یک پروژه یا رمز ارز خارج کند، می‌تواند به سادگی دارایی خود را به تتر یا هر استیبل کوین دیگری تبدیل نماید. در واقع استیبل کوین مانند یک واسط بین تبدیل رمز ارز به دارایی‌هایی مانند ارز فیات و طلا عمل کرده و فرآیند را برای کاربر ساده می‌کند.

  بیشتر بخوانید: تتر چیست به زبان ساده و چه کاربردی در بازار ارز دیجیتال دارد؟

  پ. توکن های اوراق بهادار
  توکن های اوراق بهادار (security tokens) همانند اوراق بهادار سنتی عمل می‌کنند و نشان دهنده دارایی یک نهاد هستند. این دارایی‌ها می‌تواند شامل سهام یک شرکت، اوراق قرضه صادر شده توسط یک پروژه یا حق رای یک پروژه باشد. در نگاهی دیگر اوراق بهادار با ورود به دنیای بلاکچینی، دیجیتالی شده و به صورت توکن های اوراق بهادار در بازار کریپتوکارنسی منتشر می‌شوند. در واقع توکن های اوراق بهادار همانند اوراق بهادار سنتی تحت قوانین و مقرارت یکسانی هستند و قبل از ایجاد و ورود به دنیای بلاک چین، باید مجوز دریافت کنند.
  ت. توکن های کاربردی
  توکن های کاربردی (utility token) همانند یک ابزار کاربردی در یک سرویس یا محصول بلاکچینی عمل می‌کند. کاربران به وسیله توکن های کاربردی می‌توانند به پرداخت کارمزدها و توسعه شبکه کمک کنند. به عنوان مثال، توکن BNB توکن کاربردی صرافی بایننس است که باعث توسعه این صرافی در بین کاربران می‌شود.
  توکن های کاربردی بیشتر در برنامه غیر متمرکز (DApp) کاربرد دارند. معمولا نرم افزارهای غیرمتمرکز برای توسعه برنامه خود و ساخت روشی برای پرداخت درون شبکه خود از توکن های کاربردی استفاده می‌کنند. ارزش این توکن‌ها رابطه مستقیمی با ارزش پروژه دارد. در واقع هرچه پروژه پیشرفت و توسعه پیدا کند، توکن کاربردی آن پروژه نیز رشد می‌کند.
  ث. توکن های حاکمیتی
  توکن های حاکمیتی (governance token) یکی از توکن‌های محبوب در سال‌های اخیر محسوب می‌شوند که اکثر پروژه‌ها از ایده آن استفاده می‌کنند. این توکن‌ها با هدف ایجاد حق رای برای کاربران یک شبکه ایجاد شده‌اند. در واقع در یک پروژه حق رای و سهم کاربر از تغییرات شبکه توسط توکن های حاکمیتی تعیین می‌شود. هرچه کاربر بتواند توکن حاکمیتی بیشتری داشته باشد، حق رای آن بالاتر می‌رود.
  ج. ابزارهای مالی کریپتویی
  در سال‌های اخیر با توسعه بازار کریپتوکارنسی، ایده ایجاد ابزارهای غیر متمرکز مالی (DeFi) بسیار پررنگ شد و توسعه دهندگان تلاش کردند تا اکثر ابزارهای مالی را به صورت غیرمتمرکز مدل سازی کرده و وارد بازار کریپتوکارنسی کنند. ایجاد صندوق‌های سرمایه گذاری کریپتویی یا ETFهای غیرمتمرکز و توکن‌های وام‌دهی جزو همین دسته ار رمز ارزها قرار می‌گیرند. کاربران می‌توانند با خرید صندوق‌های سرمایه گذاری کریپتویی میزان ریسک سرمایه گذاری خود را کنترل کنند.

• ایجاد تنوع در پورتفولیو portfolio

  بعد از شناخت کامل انواع رمز ارزها کاربران می‌توانند برحسب چشم انداز سرمایه گذاری و استراتژی خود، پورتفولیوی خود را بسازند. استفاده از انواع رمز ارزها در پورتفولیو می‌تواند ریسک سرمایه گذاری را تا حد امکان کاهش دهد.

• استفاده از قابلیت های استیکینگ و استخرهای نقدینگی

  یکی از اصلی‌ترین مزایای بازار کریپتوکارنسی نسبت به سایر بازارها، وجود راه‌های مختلف کسب درآمد است. کاربران می‌توانند با بررسی شرایط استیکینگ، ماینینگ و استخر نقدینگی (liquidity pool) موجود در بازار کریپتوکارنسی، بخشی از سرمایه خود را وارد این فرآیندها کنند و به صورت مشخص از بازار کریپتوکارنسی کسب سود نمایند.

ابزارهای مناسب برای ساخت پورتفوی کریپتویی

بعد از طراحی استراتژی مناسب برای ساخت پورتفولیوی کریپتوکارنسی، نیاز به ابزارهای کمکی است که بتواند روند معاملات و تجزیه و تحلیل پرتفولیو را ساده کند. کاربران با استفاده از ابزارهای کمکی می‌توانند آمار تغییرات دارایی‌ها را در لحظه مشاهده کنند و بر اساس آن متوجه شوند که آیا تغییرات قیمتی رمز ارزها برحسب استراتژی آن‌ها انجام می‌شود و با اهداف آن‌ها مطابقت دارد یا خیر. لیست زیر شامل چند ابزار مناسب و کاربردی برای ساخت پرتفولیوی کریپتوکارنسی است:

• کوین مارکت کپ (coinmarketcap)
  سایت کوین مارکت کپ یکی از محبوب‌ترین سایت‌های بازار کریپتوکارنسی است که با انتشار آمارهای مختلف، کمک شایانی در تجزیه و تحلیل پروژه‌های دنیای کریپتوکارنسی می‌کند. در سایت کوین مارکت کپ امکان ساخت پرتفولیو ارز دیجیتال وجود دارد. این قابلیت به صورت رایگان بر روی سیستم‌های دسکتاپ و موبایل قابل اجراست.
  کاربران باید دارایی‌های خود را به صورت دستی در پورتفولیوی فرضی سایت کوین مارکت کپ همراه با قیمت خریداری شده وارد نمایند. (زیرا امکان اتصال کیف پول‌ها به سایت کوین مارکت کپ وجود ندارد) بعد از آن کاربران می‌توانند از تغییرات لحظه‌ای، اخبار و آمارهای مهم راجع به دارایی‌های خود باخبر شوند.
• کوین گکو (coingecko.com)
  از دیگر سایت‌های کاربردی که بیشتر به خاطر اخبار و آمارهای تحلیل رمز ارزها معروف شده، سایت کوین گکو است. کوین گکو همانند کوین مارکت کپ دارای ابزار مدیریت پرتفولیو است. ابزار مدیریت پرتفولیو در این وب سایت در دو نسخه دسکتاپ و موبایل به صورت رایگان موجود است.
• دلتا (delta.app)
  دلتا یک نرم افزار موبایل است که در آن آمار و تجزیه و تحلیل‌های رمز ارزها منتشر می‌شود. کاربران از طریق نرم افزار دلتا می‌توانند سبد کریپتویی خود را مدیریت کنند. در واقع کاربران می‌توانند همانند کوین گکو و کوین مارکت کپ اطلاعات دارایی‌های رمز ارز خود را به این نرم افزار بدهند و از تغییرات مهم دارایی‌های خود باخبر شوند. اپلیکیشن دلتا امکان اتصال به 20 صرافی ارزهای دیجیتال مانند بایننس و برخی از ولت‌های مشهور را دارد.