استراتژی معامله موقعیت در فارکس چیست؟ + معرفی 4 استراتژی برتر Position Trading

معامله موقعیت چیست و چه تفاوتی با سایر استراتژی‌های معاملاتی دارد؟ استراتژی های مهم Position Trading کدامند؟ چه چالش‌ها و محدودیت‌هایی در پوزیشن تریدینگ وجود دارد؟

در دنیای پیچیده و پویای بازارهای مالی، هر معامله‌گری به دنبال کشف روش‌ها و استراتژی‌هاییست که به او امکان می‌دهد از موج‌های ناپایداری سود ببرد و ریسک‌های خود را به حداقل برساند. اینجاست که اهمیت استراتژی‌های دقیق و به‌خصوص معامله موقعیت خود را نشان می‌دهد. استراتژی معامله موقعیت (Position Trading)، یک رویکرد منظم و برنامه ریزی شده به سرمایه گذاریست که بر تحلیل دقیق بازار و پیش بینی روندهای آتی بنا شده است.

این استراتژی، که بر اساس شناخت عمیق از نوسانات بازار و فرصت‌های آن پی‌ریزی می‌شود، به معامله‌گران کمک می‌کند تا در طولانی مدت، سودهای قابل توجهی را کسب کنند. در این مقاله، قصد داریم ضمن معرفی و تشریح این استراتژی، نکات کلیدی و تکنیک‌های مهمی را که می‌تواند در بهینه سازی عملکرد معاملاتی شما نقش اساسی ایفا کند، بررسی کنیم.

استراتژی معامله موقعیت چیست؟

استراتژی معامله موقعیت (Position Trading Strategy) یکی دیگر از استراتژی‌های معاملاتی در بازارهای مالی به ویژه بازار فارکس محسوب می‌شود. این استراتژی بیشتر برای معامله‌گرانی که دیدگاه بلندمدت دارند مناسب بوده و در بازارهای فارکس، بورس و ارزهای دیجیتال قابل استفاده است. معامله‌گرانی که از این استراتژی استفاده می‌کنند، معاملات چند هفته‌ای تا چند ماهه انجام می‌دهند. این استراتژی برای افرادی بسیار مفید است که نمی‌خواهند توجه زیادی به نوسانات بازار داشته باشند.

معامله‌گران، سهم را از نظر تحلیل فاندامنتال بررسی کرده و در صورت رسیدن به این نتیجه که در طول چند هفته و یا چند ماه آینده، رشد خوبی خواهد داشت، آن سهم را خریداری می‌کنند. میزان سود و در عین حال، میزان ریسک استراتژی معامله موقعیتی بالا است. استراتژی پوزیشن تریدینگ شکل تکامل یافته مدل معاملات روزانه محسوب می‌شود با این تفاوت که بازه زمانی آن طولانی‌تر است.

استراتژی معاملات موقعیت از طرفی به سرمایه گذاری نیز شبیه است اما بیشتر افرادی که با هدف سرمایه گذاری، سهامی را می‌خرند، قصد فروش آن را ندارند. با این حال، در پوزیشن تریدینگ، فرد بعد از مدت زمانی که به سود مورد نظر خود می‌رسید، سهام و یا ارز مورد نظر خود را به فروش می‌رساند.

تفاوت‌های اصلی معامله موقعیت با سایر استراتژی‌های معاملاتی

استراتژی پوزیشن تریدینگ بر اساس تحلیل بنیادین بازار و پیش بینی روندهای بلندمدت سهام یا دارایی‌های دیگر استوار است، در حالیکه سایر استراتژی‌ها امکان دارد بر اساس تحلیل تکنیکال یا عوامل کوتاه مدت متمرکز باشند.

یکی از اصلی‌ترین تفاوت‌های استراتژی موقعیتی با سایر استراتژی‌ها، مدت زمان نگهداری دارایی است. در حالیکه معامله‌گران روزانه یا اسکالپرها ترجیح می‌دهند دارایی‌های خود را در بازه‌های زمانی کوتاه مدت، گاهی اوقات چند دقیقه یا چند ساعت نگه دارند، معامله‌گران موقعیتی ممکن است دارایی‌ها را برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها نگه دارند.

علاوه بر این، استراتژی موقعیتی بر تحلیل بنیادین تاکید دارد. این به معنای بررسی شاخص‌های اقتصادی، وضعیت مالی شرکت‌ها، و سایر عواملی است که می‌توانند بر ارزش بلندمدت یک دارایی تأثیر بگذارند. در مقابل، استراتژی‌هایی مانند معامله روزانه یا اسکالپینگ بیشتر بر روی تحلیل تکنیکال و الگوهای قیمتی در بازه‌های زمانی کوتاه متمرکز هستند.

یکی دیگر از ویژگی‌های مهم استراتژی معامله موقعیتی، تحمل بالای نوسانات کوتاه مدت بازار است. معامله‌گران موقعیتی معمولاً نسبت به نوسانات روزانه بازار بی‌تفاوت هستند و تمرکز خود را بر روندهای بلندمدت قرار می‌دهند. این در حالیست که معامله‌گران روزانه و اسکالپرها باید به شدت به نوسانات کوتاه مدت واکنش نشان دهند تا از آن‌ها سود ببرند.

استراتژی های مهم معامله موقعیت

معامله‌گرانی که معاملات بلند مدت انجام می‌دهند، ابتدا جفت ارز و یا سهم مناسب خود را انتخاب کرده و تحلیل فاندامنتال بر روی آن انجام می‌دهند. اگر بر اساس تحلیل‌های فاندامنتال انجام شده، احتمال دهند که قیمت در چند هفته و یا چند ماه آینده، افزایش خوبی داشته باشد، آن سهام یا جفت ارز فارکس را با استفاده از تحلیل تکنیکال نیز مورد بررسی و ارزیابی قرار می‌دهند. در این قسمت، به چهار استراتژی معاملات موقعیت که بر اساس تحلیل تکنیکال عمل می‌کنند، اشاره می‌کنیم:

1. معامله بر اساس سطوح حمایت و مقاومت

سطوح حمایت و مقاومت تا حدی می‌تواند معامله‌گر را از افزایش و یا کاهش قیمت دارایی مورد نظر او آگاه سازد. برای مثال، هنگامی که سهامی به صورت متوالی سطوح حمایت خود را شکسته و نتوانسته از سطوح مقاومت عبور کند، نشان می‌دهد که روند قیمتی آن نزولی است و معامله‌گر می‌تواند با پیش بینی ادامه این روند، از کاهش قیمت‌ها سود کند. در زمان استفاده از سطوح حمایت و مقاومت، لازم است تا موارد زیر را در نظر داشته باشیم:

• همیشه از سطوح حمایت و مقاومت قوی و پرقدرت برای تحلیل‌ها استفاده شود.
• سطوحی قوی هستند که در آن، نقاط تغییر روند قوی ایجاد شده و سطح از نقاط پیوت Pivot بیشتری نیز عبور کرده باشد.
• لازم است حتما از نقاط قدیمی‌تر نیز برای رسم سطوح حمایت و مقاومت استفاده شود. در این مورد، خطوط حمایت و مقاومت دینامیک نیز از اهمیت بسیار زیادی برخوردار هستند چون در بسیاری از موارد، قیمت به سطوح دینامیکی واکنش بسیار بیشتری نشان ‌می‌دهد.

2. استراتژی شکست خط روند

شناسایی نقاط شکست خط روند در میان معامله‌گران از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. هنگامی که خط روند نزولی شکسته می‌شود، زمان بسیار مناسبی برای خرید است زیرا نشان می‌دهد که روندی صعودی در پیش داریم. در مقابل، هنگامی که خط روند صعودی شکسته شود، زمان مناسبی برای فروش است. در شکل زیر، نمودار قیمتی در روندی نزولی قرار دارد و در قسمت مشخص شده، روند نزولی شکسته شده و شکل صعودی به خود گرفته است. این نقطه می‌تواند موقعیت مناسبی برای ورود به معامله خرید باشد.

لازم به ذکر است که شکست‌ها معمولا در نزدیکی سطوح حمایت و مقاومت ایجاد می‌شوند. خط روند نزولی در نزدیکی سطح حمایت و خط روند صعودی در نزدیکی سطح مقاومتی شکسته می‌شود.

3. استراتژی اندیکاتور میانگین متحرک ۵۰ روزه

اندیکاتور میانگین متحرک ۵۰ روزه به عنوان یکی از معیارهای بسیار مهم در معامله موقعیتی در نظر گرفته می‌شود. زمانی که نمودار میانگین متحرک ۵۰ روزه با میانگین‌های متحرک ۱۰۰ و ۲۰۰ روزه تلاقی داشته باشد، نشان می‌دهد که یک روند بلند مدت جدید شروع خواهد شد. در این استراتژی، حد ضرر در زیر آخرین نوسان تعیین می‌شود. برای مثال، در شکل زیر، سه اندیکاتور میانگین متحرک با دوره‌های زمانی 50، 100 و 200 روزه را رسم کرده‌ایم.

در نمودار زیر، خطوط قرمز، آبی و زرد رنگ، به ترتیب نشان‌دهنده خطوط میانگین متحرک با دوره 50، 100 و 200 روزه هستند. زمانی که خط قرمز رنگ با دو خط دیگر تلاقی پیدا کند، زمان خوبی برای ورود به معامله و اتخاذ پوزیشن فروش است. معامله‌گر می‌تواند در نقاط 1 یا 2، وارد معامله شود. در نقطه 2، روند نزولی آغاز شده و این روند تا نقطه 3 و 4 ادامه دارد. تقاطع خط قرمز، یعنی خطی که برای دوره 50 روزه رسم شده، با دو خط دیگر می‌تواند به عنوان سیگنال ورود و خروج در نظر گرفته شود.

4. استراتژی روند برگشتی و یا اصلاحی

در تحلیل تکنیکال، تشخیص روند برگشتی و اصلاحی بسیار مهم است. در تمام روندهای صعودی و نزولی، حرکت اصلاحی وجود دارد. معامله‌گران اسکالپ و روزانه از این حرکت اصلاحی برای به دست آوردن سود استفاده می‌کنند. از سوی دیگر، زمانی که قیمت به سطوح مهمی می‌رسد، معامله‌گر باید بتواند تشخیص دهد که آیا تغییر روند روی داده و روند برگشتی در راه است یا این یک حرکت اصلاحی ناچیز به شمار می‌رود. اندیکاتور فیبوناچی برای تشخیص این موارد می‌تواند برای ما بسیار کارآمد و مفید باشد.

مزایای استراتژی معامله موقعیت

• کاهش تأثیر نوسانات کوتاه مدت: معامله‌گران موقعیتی با تمرکز بر روی سرمایه گذاری‌هایی که بر اساس روندهای بلندمدت انتخاب شده‌اند، از نوسانات بازار که معمولاً به دلیل خبرهای کوتاه مدت یا واکنش‌های احساسی بازار ایجاد می‌شوند، کمتر تأثیر می‌پذیرند. این امر به آن‌ها امکان می‌دهد تا تصمیمات سرمایه گذاری عقلانی‌تری بگیرند و از دام خرید و فروش‌های عجولانه که ممکن است به ضررشان تمام شود، اجتناب کنند.
• فرصت‌های سودآوری بیشتر: با توجه به اینکه معامله موقعیت بر روی روندهای بلندمدت تمرکز دارد، احتمال افزایش قیمت دارایی‌ها در طول زمان بیشتر است. این رویکرد امکان بهره‌برداری از رشد کلی بازار و یا صنایع خاص را فراهم می‌آورد، که در نتیجه می‌تواند منجر به سودآوری قابل توجهی شود.
• نیاز به تحقیق و تجزیه و تحلیل کمتر روزانه: از آنجایی که معامله‌گران موقعیتی دارایی‌ها را برای مدت طولانی‌تری نگه می‌دارند، نیازی به پیگیری مداوم اخبار روزانه و تحلیل‌های بازار ندارند. این امر به آن‌ها اجازه می‌دهد تا وقت و انرژی خود را به تحقیقات عمیق‌تر و بلندمدت‌تر اختصاص دهند و از استرس مرتبط با تغییرات لحظه‌ای بازار دور بمانند.
• مالیات کمتر: در بسیاری از حوزه‌های قضایی، سود حاصل از سرمایه گذاری‌های بلندمدت از نرخ مالیات پایین‌تری برخوردار است. این امر می‌تواند کل سود خالص سرمایه گذاران را افزایش دهد و یکی از مزایای مهم پوزیشن تریدینگ به شمار می‌رود.

معایب استراتژی معامله موقعیت

• نقدینگی کمتر: نگهداری دارایی‌ها برای مدت زمان طولانی می‌تواند به کاهش نقدینگی منجر شود. این بدان معناست که دسترسی به سرمایه برای فرصت‌های جدید سرمایه گذاری یا نیازهای شخصی ممکن است محدود شود.
• ریسک بازار: سرمایه گذاری‌های بلندمدت ممکن است تحت تأثیر تغییرات اقتصاد کلان و تحولات سیاسی قرار گیرند. این عوامل می‌توانند بر عملکرد دارایی‌ها تأثیر منفی داشته باشند و ریسک سرمایه گذاری را افزایش دهند.
• نیاز به صبر و استقامت: معامله موقعیت نیازمند صبر است، زیرا امکان دارد زمان زیادی طول بکشد تا سرمایه گذاری‌ها به سوددهی برسند. این روند می‌تواند برای برخی سرمایه گذاران چالش برانگیز باشد، به‌خصوص اگر در بازه‌های زمانی کوتاه‌تر به دنبال بازدهی باشند.
• سرمایه گذاری اولیه بیشتر: برای اینکه سرمایه گذاری‌های بلندمدت به سود قابل توجهی برسند، معمولاً نیاز به سرمایه‌گذاری اولیه بیشتری است. این موضوع ممکن است برای سرمایه‌گذارانی که دارای منابع محدودتری هستند، محدودیت ایجاد کند.

انتخاب دارایی‌ها برای معامله موقعیت

انتخاب دارایی‌های مناسب برای معامله یکی از مهم‌ترین تصمیم‌هایی است که معامله‌گران باید بگیرند. این انتخاب می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر عملکرد مالی و میزان ریسک پذیری آن‌ها داشته باشد. در این راستا، درک عوامل مختلفی که در انتخاب دارایی‌ها برای معامله موثر هستند، اهمیت ویژه‌ای دارد.

• ابتدا، شناخت بازار و دارایی‌های قابل معامله در آن حائز اهمیت است. معامله‌گران باید با انواع دارایی‌ها از جمله سهام، اوراق قرضه، کالاها، ارزهای دیجیتال و مشتقات آشنا باشند و ویژگی‌ها، مزایا و ریسک‌های هر یک را درک کنند.
• دومین عامل، تحلیل بازار است. معامله‌گران باید توانایی تحلیل فنی و بنیادی بازارها را داشته باشند. تحلیل فنی شامل بررسی نمودارها و الگوهای قیمتی است تا روندهای آینده بازار پیش بینی شود. تحلیل بنیادی نیز به بررسی عوامل اقتصادی، مالی و سایر شاخص‌های موثر بر ارزش دارایی‌ها می‌پردازد.
• سوم، میزان ریسک پذیری فرد معامله‌گر باید در نظر گرفته شود. هر معامله‌گری بسته به تمایل خود به ریسک، باید دارایی‌هایی را انتخاب کند که با استراتژی معاملاتی و اهداف مالی او همخوانی داشته باشد. برخی دارایی‌ها مانند ارزهای دیجیتال نوسانات قیمتی بیشتری دارند و ممکن است برای معامله‌گران محافظه‌کار مناسب نباشند.
• چهارم، زمانبندی معاملات نیز بسیار مهم است. تشخیص بهترین زمان برای ورود یا خروج از معامله می‌تواند تفاوت قابل توجهی در بازدهی سرمایه‌گذاری ایجاد کند. این امر مستلزم داشتن درک خوبی از شرایط بازار و توانایی تفسیر سیگنال‌های بازار است.

در نهایت، مدیریت ریسک و تنوع بخشی پورتفولیو دو عنصر کلیدی دیگر در انتخاب دارایی‌ها برای معامله هستند. معامله‌گران باید همواره میزان سرمایه‌گذاری در هر دارایی و تاثیر آن بر کل پورتفولیو را مدیریت کنند تا از خطرات بزرگ مالی جلوگیری نمایند. با در نظر گرفتن این عوامل، معامله‌گران می‌توانند دارایی‌های مناسبی را برای معامله انتخاب کنند که به آن‌ها کمک می‌کند تا اهداف مالی خود را به بهترین شکل ممکن دنبال کنند.

چالش‌های رایج در استراتژی معامله موقعیت

استراتژی معامله موقعیتی، که به دنبال حفظ موقعیت‌های معاملاتی برای مدت زمانی طولانی‌تر، از چند هفته تا چند ماه است، می‌تواند به دلیل مزایای بالقوه‌ای که دارد، برای بسیاری از معامله‌گران جذاب باشد. با این حال، این استراتژی با چالش‌های خاص خود نیز مواجه بوده که درک و مدیریت آن‌ها برای موفقیت در این حوزه حیاتی است.

یکی از اصلی‌ترین چالش‌ها، تعیین دقیق زمان ورود و خروج از معاملات است. با توجه به ماهیت بلندمدت این استراتژی، معامله‌گران باید قادر به شناسایی نقاط عطف بازار و تغییرات روند باشند، که این امر نیازمند تحلیل دقیق بازار و درک عمیقی از اصول بنیادی و فنی است.

مدیریت ریسک نیز در استراتژی پوزیشن تریدینگ اهمیت ویژه‌ای دارد. بازارها می‌توانند در دوره‌های زمانی طولانی بسیار نوسانی باشند، و معامله‌گران باید استراتژی‌هایی برای محدود کردن ضررهای احتمالی خود اعمال کنند. این شامل تنظیم دقیق حد ضرر، استفاده از تکنیک‌های هجینگ و داشتن تنوع مناسب در پورتفولیو می‌شود.

علاوه بر این، معامله‌گران باید با تأثیرات اخبار و رویدادهای اقتصادی بر بازارها آشنا باشند. اخبار می‌تواند باعث نوسانات شدید قیمت‌ها شود، بنابراین داشتن استراتژی برای واکنش به این تغییرات حیاتی است.

مدیریت ریسک در معامله موقعیت

مدیریت ریسک یکی از مهم‌ترین جنبه‌های معامله در بازارهای مالی است که به معامله‌گران کمک می‌کند تا از دارایی‌های خود در برابر نوسانات بازار محافظت کنند. هدف اصلی مدیریت ریسک، حداقل کردن زیان‌ها و بهینه‌سازی بازده است. در اینجا به برخی از اصول کلیدی مدیریت ریسک در پوزیشن تریدینگ اشاره می‌کنیم:

1. تعیین سطح تحمل ریسک: این مرحله شامل ارزیابی دقیق میزان سرمایه‌ایست که معامله‌گر در صورت بروز زیان آمادگی از دست دادن آن را دارد. سطح تحمل ریسک بر اساس عواملی نظیر سن، وضعیت مالی، اهداف سرمایه گذاری و تجربه معاملاتی فرد تعیین می‌شود. این ارزیابی به معامله‌گر کمک می‌کند تا استراتژی‌های سرمایه گذاری خود را مطابق با ریسک قابل قبول تنظیم کند.
2. استفاده از دستورات استاپ لاس (Stop Loss): دستور توقف ضرر یک دستور فروش یا خرید است و زمانی فعال می‌شود که قیمت به سطح مشخصی برسد. این رویکرد به معامله‌گر اجازه می‌دهد تا پیش از ورود به معامله، حداکثر میزان زیانی که آماده تحمل آن است را مشخص کند. استفاده مؤثر از دستورات توقف ضرر به حفظ سرمایه و مدیریت بهتر ریسک کمک می‌کند.
3. تنوع بخشی: تنوع بخشی به سرمایه گذاری در دارایی‌ها یا بازارهای مختلف با هدف کاهش ریسک مرتبط با هر دارایی یا بازار خاص می‌پردازد. این استراتژی با کاهش اثر منفی نوسانات قیمت یک دارایی خاص بر کل پرتفوی، به کاهش ریسک کلی کمک می‌کند.
4. مدیریت سایز معاملات: تعیین سایز مناسب برای هر معامله یکی از اصول اساسی مدیریت ریسک است. این کار با تعیین درصدی از کل سرمایه که برای هر معامله اختصاص داده می‌شود، انجام می‌گیرد. مدیریت سایز معاملات به جلوگیری از اختصاص بیش از حد منابع به یک معامله و در نتیجه کاهش ریسک کمک می‌کند.